Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 13.12.2006, sygn. PD I 415/1/400-84/06, Urząd Skarbowy Wrocław-Fabryczna, sygn. PD I 415/1/400-84/06

Wnioskodawca pyta, czy wypłacane pracownikom diety są w całości kosztem uzyskania przychodów, czy też podlegają limitowaniu do wysokości 30 diet rocznie.

POSTANOWIENIENa podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że stanowisko Pana - przedstawione we wniosku z dnia 05.10.2006 r., który wpłynął do organu w dniu 05.10.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet wypłacanych pracownikom z związku z odbywanymi podróżami służbowymi jest prawidłowe. UZASADNIENIEW dniu 05.10.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie wnioskodawcy. Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca zatrudnia pracowników na etacie przedstawicieli handlowych, których miejscem pracy jest teren całego kraju, oraz pracowników na etacie handlowców, których miejscem pracy jest siedziba firmy. Zatrudnieni pracownicy odbywają podróże służbowe kilka razy w miesiącu. Delegacje odbywane przez pracowników skutkują wypłatą kilkudziesięciu diet rocznie dla każdego pracownika. Wnioskodawca pyta, czy wypłacane pracownikom diety są w całości kosztem uzyskania przychodów, czy też podlegają limitowaniu do wysokości 30 diet rocznie. Wnioskodawca uważa, że wszystkie diety wypłacane pracownikom są dla pracodawcy kosztem uzyskania przychodów, ponieważ służą one w całości powstaniu przychodu. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, iż pracownicy odwiedzają stałych klientów, pozyskują nowych, dobierają asortyment pod potrzeby klienta, utrzymują kontakty z kontrahentami zagranicznymi. Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wskazuje jak niżej:W ustawie z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ustawodawca nie wyszczególnia wszystkich rodzajów kosztów uzyskania przychodu, które mogą zostać odliczone od przychodu przy tworzeniu podstawy obliczania podatku. Ustawodawca podaje jedynie ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów w art. 22 ust. 1 ustawy, w myśl której kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.W oparciu o powyższą definicję koszty ponoszone przez podatnika można podzielić na: - spełniające warunek pozytywny określony w art. 22 ust. 1 ustawy, tzn. takie, których poniesienie miało związek z osiągnięciem przychodu,- niespełniające warunku pozytywnego określonego w art. 22 ust. 1 ustawy, tzn. takie, które zostały poniesione bez związku z osiągniętym przychodem (nie miały na niego jakiegokolwiek wpływu). Zatem koszt poniesiony przez podatnika będzie mógł być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu tylko wówczas, gdy spełnione zostaną jednocześnie dwa warunki; po pierwsze - poniesiony koszt służył osiągnięciu przychodów, po drugie - nie został wskazany w ustawie w grupie kosztów nieuznanych za koszt uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy). Powyższe oznacza, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki podatnika, ale tylko takie wydatki (nie wymienione w art. 23), których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu czyli te, które wpływają lub co najmniej w danych okolicznościach powinny wpłynąć na uzyskanie przychodu z danego źródła. Oznacza to, że aby poniesiony przez podatnika wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić taki związek przyczynowo-skutkowy, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub powiększenie przychodu, przy czym odliczeniu podlegają jedynie te koszty, które były poniesione dla osiągnięcia konkretnego przychodu, a nie bliżej nieokreślonego, który będzie osiągnięty w niewiadomym czasie.Stosownie do powyższego, stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków z zakresu wynikającego z umowy o pracę i zakresu czynności pracownika, w tym związanych z odbywaniem podróży służbowych, są dla pracodawcy kosztem uzyskania przychodów, albowiem pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie, w odniesieniu do pracowników żaden przepis art. 23 ustawy nie zawiera zakazu, ani ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawców na diety z tytułu podróży służbowych pracowników. Należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową określone są w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), oraz z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Mając na uwadze, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej, stąd jej legalnej definicji należy szukać w przepisach ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W myśl art. 77 (5) § 1 ustawy - Kodeks pracy podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Z kolei w art. 29 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks pracy wskazano iż umowa o pracę powinna określać między innymi miejsce wykonywania pracy. Może to być punkt w znaczeniu geograficznym lub oznaczony obszar, w którym ma nastąpić świadczenie pracy.A zatem, jeżeli pracownik w ramach podróży służbowej w znaczeniu art. 77 (5) § 1 ustawy Kodeks pracy wykonuje zadanie, związane ze stosunkiem pracy wskazanym w umowie o pracę, na obszarze kraju lub poza granicami kraju, określone w poleceniu wyjazdu służbowego na rzecz i zlecenie swojego pracodawcy, przysługują mu z tego tytułu diety i inne należności, które w dacie wypłaty, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy, stają się u pracodawcy kosztami uzyskania przychodów. Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna zaznacza, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym istotnym jest wyjaśnienie, czy podróże odbywane przez pracowników zatrudnionych przez wnioskodawcę na etatach przedstawicieli handlowych i handlowców, są podróżami służbowymi w znaczeniu art. 77 (5) ustawy - Kodeks pracy. Niemniej przepisy ustawy z 26.06.1974 r. Kodeks pracy nie stanowią przepisów prawa podatkowego i organ podatkowy w postępowaniu w sprawie udzielenia interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest kompetentny do interpretacji przepisów prawa pracy, a w rezultacie do rozstrzygnięcia, czy w sytuacji opisanej we wniosku, mamy do czynienia z podróżami służbowymi w rozumieniu tych przepisów, czy też z wyjazdami pracowników, których specyfika pracy nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy. Wnioskodawca wskazał w piśmie z 05.10.2006 r., iż pracownicy zatrudnieni na etacie przedstawicieli handlowych i na etacie handlowców odbywają podróże służbowe kilka razy w miesiącu, co skutkuje wypłatą kilkudziesięciu diet rocznie na każdego pracownika. Ustosunkowując się do powyższego stanu faktycznego, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że diety wypłacane pracownikom za czas podróży służbowych w znaczeniu art. 77 (5) Kodeksu pracy stanowią u wnioskodawcy (pracodawcy) koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna pragnie podkreślić, iż w postępowaniach w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego organy podatkowe nie prowadzą postępowań dowodowych zmierzających do oceny zgodności stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację ze stanem rzeczywistym. Stąd też, pełną odpowiedzialność za zgodność podanych we wniosku okoliczności ze stanem rzeczywistym i tym samym za wiążący charakter uzyskanej interpretacji spoczywa wyłącznie na podatniku.Tym samym stanowisko wnioskodawcy zawarte we wniosku jest prawidłowe, wobec czego rozstrzygnięto jak w sentencji. W sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych diet wypłacanych za czas podróży służbowej pracowników tut. organ podatkowy zajmie stanowisko w odrębnym postanowieniu. Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszego postanowienia. Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia. Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5 zł na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2004 r., Nr 253, poz. 2532 ze zm.).