Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 29.07.2005, sygn. PD I 413/83/05, Izba Skarbowa we Wrocławiu, sygn. PD I 413/83/05

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Podatnik sprzedał w grudniu 2004 r. znaki towarowe, które zostały stworzone w ramach działalności gospodarczej. Podatnik był ich pierwszym właścicielem. Podatnik uważa, że w przypadku uzyskania przychodów z tytułu przeniesienia prawa własności do znaków towarowych w ramach prowadzonej działalności, mógł na podstawie art. 22 ust. 9 pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosować do tych przychodów 50% koszty uzyskania przychodów, ponieważ był ich pierwszym właścicielem. Przepis art. 22 ust. 12 ww. ustawy wyłącza bowiem ich zastosowanie tylko do przychodów z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi w ramach działalności gospodarczej, nie zabrania tego natomiast w stosunku do przychodów związanych z przeniesieniem własności do znaku towarowego, gdy źródłem przychodu jest działalność gospodarcza.Zdaniem wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą prawa ochronnego do znaków towarowych, koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej stanowią zryczałtowane koszty uzyskania przychodu w wysokości 50%.

STANOWISKO NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGONaczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław - Fabryczna, rozpatrując przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w wydanym w dniu 18.03.2005 r. 2005 r. postanowieniu nr PD I - 0090/1/49/05 stwierdził, że zawarte we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. UZASADNIENIEW uzasadnieniu ww. postanowienia powołano przepisy 10 ust. 1 pkt 7, art. 18, art. 14 ust. 2 pkt l lit. c) oraz art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tj. Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.).Zauważono, iż zasady korzystania i rozporządzania mieniem, do którego należą znaki towarowe określa wyżej powołana ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, gdzie zgodnie z art. 120 ust. 1 znakiem towarowym może być każde oznaczenie przedstawione w sposób graficzny lub takie, które da się w sposób graficzny wyrazić, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania w obrocie towarów jednego przedsiębiorstwa od tego samego rodzaju towarów innych przedsiębiorstw.Jednocześnie zwrócono uwagę na art. 121 cyt. ustawy stanowiący, iż na znak towarowy może zostać udzielone prawo ochronne. Prawo to ma charakter majątkowy, tzn. może być zbywalne, dziedziczone itd., jednak nie jest ono w żadnym razie prawem własności.Zgodnie z art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 30.06.2000 r. jedynie podmiot, któremu udzielone zostało prawo ochronne ma prawo do wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (..). Prawo ochronne powstaje, co do zasady z chwilą rejestracji znaku przez Urząd Patentowy. Jest to wymóg konstytutywny, bez którego prawo ochronne na znak towarowy w ogóle nie powstaje. Brak prawa uniemożliwia jakikolwiek nim obrót. Wynika to również z art. 53 ust. 1 ustawy, który stanowi, iż zbywalne jest jedynie prawo ochronne na znak towarowy.Konkludując stwierdzono, iż przychody uzyskane z odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych, które nie zostały przez podatnika nabyte, lecz zostały stworzone w ramach prowadzonej działalności, stanowią przychód z praw majątkowych.Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz stan faktyczny przedstawiony przez podatnika stwierdzono, że brak jest podstaw prawnych do zaliczenia w koszty prowadzonej działalności gospodarczej zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów w wysokości. 50%, bowiem źródłem przychodów w tym przypadku nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz źródło wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy. ZARZUTY ZAWARTE W ZAŻALENIUPełnomocnik Podatnika wniósł w dniu 31 marca 2005 r. z zachowaniem ustawowego terminu zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, w którym zarzucił:1) rażące naruszenie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez: - wydanie sześciu postanowień w postępowaniu wszczętym jednym wnioskiem, a zatem wydanie postanowień wbrew treści ww. przepisu, który daje podstawę prawną do wydania jednej interpretacji z zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, - objęcie zakresem interpretacji wyłącznie wybranych przepisów przy całkowitym pominięciu części wniosku dotyczącego opodatkowania VAT, a zatem dokonanie wbrew treści ww. przepisu interpretacji wybranych przepisów, a nie prawa przy nieuprawnionym pominięciu istotnej części (pkt l wniosku), - wskazanie w treści interpretacji twierdzeń odnoszących się do stanu faktycznego, lecz sprzecznych z treścią wniosku, a zatem wydanie interpretacji w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku, - powołanie w treści uzasadnienia przepisów nieobowiązujących w dniu zawierania transakcji stanowiącej przedmiot oceny,2) naruszenie art. 14a § 3, art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez uznanie stanowiska pełnomocnika podatnika za nieprawidłowe, bez przytoczenia przepisów prawa, a ponadto bez wskazania uzasadnienia prawnego dla zajętego stanowiska tj. bez wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJ Działając na podstawie art. 14b § 2 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia Podatnika z dnia 31.03.2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław Krzyki nr PDI - 0090//1/49/05 z dnia 18.03.2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą prawa ochronnego do znaków towarowych i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stwierdzające, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe - Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu odmówił zmiany postanowienia organu podatkowego pierwszej instancji.UZASADNIENIEZgodnie z treścią art. 18 cyt. ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody - z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, - praw do projektów wynalazczych, - praw do topografii układów scalonych, - znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Stwierdzić zatem należy, że przychodów uzyskanych ze sprzedaży znaków towarowych, nie można zakwalifikować do źródła przychodów - z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przychody te stanowią przychody z praw majątkowych i zaliczane są do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 omawianej ustawy.Organ odwoławczy odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów stwierdza, iż zgodnie z generalną zasadą wynikająca z przepisu art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskani przychodów, z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Zatem, jeśli podatnik uzyskuje przychody z działalności gospodarczej oraz ponosi wydatki, które służą osiągnięciu przychodów z tego źródła, to takie wydatki bezsprzecznie stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalność. W sytuacji gdy przychody uzyskiwane są z tytułu zbycia znaków towarowych, zatem stanowią przychody z praw majątkowych o których mowa w art. 18 ww. ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaliczane są do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy to nie można klasyfikować do kosztów uzyskania przychodu z ww. źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. natomiast kosztami uzyskania przychodu z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności m. in. znaku towarowego przez pierwszego właściciela będą koszty zryczałtowane (50% przychodu) zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r.W powyższym zakresie organ podatkowy I instancji prawidłowo dokonał analizy sprawy i zastosował przepisy prawa odnoszące się do określonego przez stronę stanu faktycznego. Organ odwoławczy mając na uwadze wyżej powołane przepisy stwierdza, iż stanowisko wnioskodawcy twierdzącego, że w związku ze sprzedażą prawa ochronnego do znaków towarowych, koszty prowadzonej działalności gospodarczej stanowią zryczałtowane koszty w wysokości 50% nie jest prawidłowe. Odnosząc się także do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a - 14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) w sposób istotny zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie uprawnionego, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego następuje w formie postanowienia, a o liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku problemów wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Jego indywidualnej sprawie wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów w złożonym wniosku zawarł podatnik. W odniesieniu do wniosku Podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że zawarte w jednym wniosku problemy wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień, jeden dotyczył podatku VAT. Z tego też względu tj. z uwagi na ilość problemów poruszonych we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano sześć postanowień.Wniosek w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym postanowieniem, na które podatnik nie wniósł zażalenia. Odnośnie zatem wydanych sześciu postanowień w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy odnosząc się w każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez pełnomocnika podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/1/33/47/05 - pomimo prawidłowego pouczenia w nim zawartego - nie zostało wniesione zażalenie choćby odnośnie wydania go jako odrębnego, jak czyni to strona odnośnie postanowień wydanych w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność ta potwierdza tylko niezasadność zarzutu w powyższym zakresie. Powyższe wskazuje zatem, że przepisy prawa w tym zakresie nie zostały w żaden sposób naruszone, a zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa jest bezzasadny.Wskazać także należy, że wydane przez organ I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku) jak i prawne (ze szczególnym przytoczeniem przepisów ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem zawarte w zażaleniu zarzuty pełnomocnika podatnika dotyczące naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa są bezzasadne.Dyrektor Izby Skarbowej mając ponadto na uwadze podniesiony w piśmie z dnia 16 maja 2005 r. zarzut, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co w ocenie strony dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdza, że i to stanowisko strony jest nieprawidłowe. Wskazuje się bowiem, że w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/33/47/05 wydanym w związku z wnioskiem podatnika o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za używanie znaku towarowego i sprzedaż prawa ochronnego na znak towarowy, Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że czynności opisane przez podatnika podlegają opodatkowaniu stawką podatku 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził też, że prawidłowe jest stanowisko podatnika wyrażone we wniosku, iż obrót tymi prawami jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu 22% stawką podatku oraz, że obowiązek podatkowy powstał w dacie zapłaty. W żadnym natomiast razie organ I instancji nie stwierdził w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. - jak twierdzi w złożonym piśmie pełnomocnik podatnika - że jeżeli podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 tej ustawy. Sformułowania takiego w uzasadnieniu ww. postanowienia nie zawarto, nie przytoczono też uzasadnienia prawnego z powołaniem art. 15 zacytowanej ustawy z dnia 11.03.2004 r. Twierdzenie zatem strony, iż pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a postanowieniem w zakresie podatku VAT występują sprzeczności jest w całości bezzasadne. Organ odwoławczy stwierdza ponadto, iż niezasadny jest zarzut pełnomocnika podatnika zawarty w zażaleniu, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku. Z uzasadnienia postanowienia PDI/0090/1/49/05 z dnia 18.03.2005 r. wynika, iż odniesiono się do wszystkich problemów zawartych we wniosku. Również twierdzenie zawarte we wniosku, iż w treści uzasadnienia postanowienia organ podatkowy I instancji powołał nieobowiązujące przepisy jest całkowicie niezasadne, bowiem w postanowieniu tym powołano wyłącznie obowiązujące przepisy prawa, które miały zastosowanie w indywidualnej sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31.01.1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśniecie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22.08.2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m. in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30.06.2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31.01.1985 r. zawarto pojęcie w zakresie węższym niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenia innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z 30.06.2000 r. i 17 ustawy z dnia 31.1.1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.