Opinia rzecznika generalnego Pikamae przedstawiona w dniu 3 grudnia 2020 r. VK przeciwko An Bord Pleanala, sygn. C-739/19

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PRIITA PIKAMÄE

przedstawiona w dniu 3 grudnia 2020 r.(1).

Sprawa C739/19

VK

przeciwko

An Bord Pleanála,

przy udziale

The General Council of the Bar of Ireland,

The Law Society of and the Attorney General

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (sąd najwyższy, Irlandia)]

Odesłanie prejudycjalne Swoboda świadczenia usług przez prawników Dyrektywa 77/249/EWG Artykuł 5 Obowiązek współpracy prawnika z innego państwa członkowskiego reprezentującego klienta w postępowaniach sądowych przed sądami krajowymi z prawnikiem krajowym Możliwość reprezentowania strony reprezentowanej przez prawnika zagranicznego w ramach postępowania w sprawie odesłania prejudycjalnego przez tego samego prawnika w toku dalszego postępowania krajowego

I. Wprowadzenie

1. W niniejszej sprawie, mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE, Supreme Court (sąd najwyższy, Irlandia) zwraca się do Trybunału z czterema pytaniami prejudycjalnymi dotyczącymi wykładni art. 5 dyrektywy Rady 77/249/EWG z dnia 22 marca 1977 r. mającej na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług(2). Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy skarżącym w postępowaniu głównym, VK, i An Bord Pleanála (organem odwoławczym w sprawach planowania) w przedmiocie ciążącego na zagranicznym prawniku tego skarżącego obowiązku współpracy, przy reprezentowaniu tego skarżącego przed sądem odsyłającym, z prawnikiem wpisanym na irlandzką listę adwokacką.

Artykuł 5 dyrektywy 77/249 nie precyzuje, co dokładnie oznacza dla prawnika wizytującego, pochodzącego z innego państwa członkowskiego, przewidziany w tym przepisie obowiązek współpracy, pozostawiając w ten sposób państwom członkowskim pewien zakres swobody przy dokonywaniu transpozycji. Niniejsza sprawa daje Trybunałowi sposobność do sprecyzowania zakresu tej swobody, a konkretnie do określenia okoliczności, w których nałożenie takiego obowiązku jest uzasadnione. Szczególną uwagę należy zwrócić na kwestię tego, jak pogodzić swobodę świadczenia usług ustanowioną w art. 56 akapit pierwszy TFUE z innymi uzasadnionymi interesami, takimi jak konieczność zapewnienia ochrony jednostkom korzystającym z usług prawnych i zagwarantowania prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, czyli interesów, które postanowienie to ma chronić.