Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. - Komisja Europejska przeciwko Republika Bułgarii. - Sprawa C-141/14., sygn. C-141/14

WYROK TRYBUNAŁU (trzecia izba)

z dnia 14 stycznia 2016 r.(*)

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2009/147/WE - Ochrona dzikiego ptactwa - Obszary specjalnej ochrony Kaliakra i Belite skali - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych i dzikich gatunków - Teren mający znaczenie dla Wspólnoty o nazwie Kompleks Kaliakra - Dyrektywa 2011/92/UE - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Zastosowanie ratione temporis systemu ochrony - Pogorszenie stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków oraz niepokojenie gatunków - Energia wiatrowa - Turystyka

W sprawie C‑141/14

mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 258 TFUE, uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, wniesioną w dniu 24 marca 2014 r.,

Komisja Europejska, reprezentowana przez E. White’a i C. Hermesa oraz P. Mihaylovą, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

strona skarżąca,

przeciwko

Republice Bułgarii, reprezentowanej przez E. Petranovą i D. Drambozovą, działające w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

TRYBUNAŁ (trzecia izba),

w składzie: M. Ilešič, prezes drugiej izby, pełniący obowiązki prezesa trzeciej izby, C. Toader (sprawozdawca) i E. Jarašiūnas, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: M. Aleksejev, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 maja 2015 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznik generalnej na posiedzeniu w dniu 3 września 2015 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Komisja Europejska wnosi w skardze do Trybunału o stwierdzenie, że:

-        nie włączając w całości ostoi ptaków (Important Bird Area, zwanych dalej „IBA”) do obszaru specjalnej ochrony (zwanego dalej „OSO”) obejmującego region Kaliakra (zwanego dalej „OSO Kaliakra”), Republika Bułgarii nie sklasyfikowała jako OSO najbardziej odpowiednich pod względem ilości i powierzchni terenów dla ochrony gatunków biologicznych określonych w załączniku I do dyrektywy 2009/147/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. 2010, L 20, s. 7, zwanej dalej „dyrektywą ptasią”), a z drugiej strony gatunków wędrownych, niewymienionych w załączniku I, regularnie występujących na lądowym i morskim obszarze geograficznym, do którego stosuje się tę dyrektywę, i w ten sposób uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 1 i 2 tej dyrektywy;