Opinia rzecznika generalnego Sharpston przedstawione w dniu 15 maja 2014 r. - Parlament Europejski (C-103/12) i Komisja Europejska (C-165/12) przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawy połączone C-103/12 i C-165/12., sygn. C-103/12 i C-165/12

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 15 maja 2014 r.(1)

Sprawy połączone C‑103/12 i C‑165/12

Parlament Europejski (C-103/12)

i

Komisja Europejska (C-165/12)

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Decyzja Rady 2012/19/UE - Wybór podstawy prawnej - Artykuł 43 ust. 2 i 3 TFUE - Status prawny deklaracji złożonej państwu trzeciemu przez Unię Europejską

1.        Od wielu lat statki pływające pod banderą Boliwariańskiej Republiki Wenezueli (zwanej dalej „Wenezuelą”) prowadzą działalność w wyłącznej strefie ekonomicznej (zwanej dalej „WSE”)(2) u wybrzeży Gujany Francuskiej, a zatem na wodach UE. Przemysł przetwórczy w Gujanie Francuskiej jest uzależniony od wyładunków dokonywanych przez te statki. Mimo że w latach 90. prowadzone były negocjacje, nie doszło do zawarcia żadnej formalnej umowy międzynarodowej pomiędzy Unią Europejską (zwaną dalej „UE”) a Wenezuelą, nawet pomimo tego że prawo UE oraz prawo międzynarodowe wydają się wymagać jakiejś formy międzynarodowego tytułu prawnego dla tego rodzaju dostępu(3). Komisja Europejska wyraziła zaniepokojenie faktem, iż brak takiego międzynarodowego tytułu prawnego stanowi przeszkodę prawną dla ustalenia i przydziału wielkości dopuszczalnych połowów dla statków wenezuelskich (a tym samym także dla przyznania indywidualnych upoważnień do połowu).

        Dnia 16 grudnia 2011 r. Rada Unii Europejskiej, stanowiąc na wniosek Komisji, który zmieniła, i po zasięgnięciu opinii (ale bez uzyskania zgody) Parlamentu Europejskiego, decyzją 2012/19 (zwaną dalej „decyzją”)() wydała deklarację skierowaną do Wenezueli w sprawie przyznania uprawnień do połowów na wodach UE wenezuelskim statkom rybackim (zwaną dalej „deklaracją”). Wenezuela została następnie poinformowana o deklaracji notą werbalną. Podstawą prawną decyzji był art. 43 ust. 3 TFUE w związku z art. 218 ust. 6 lit. b) TFUE. Wniosek Komisji został złożony w oparciu o art. 43 TFUE w związku z art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE(). Parlament (w sprawie C‑103/12) i Komisja (w sprawie C‑165/12) na mocy art. 263 TFUE złożyli skargi zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji. Zasadniczo zarzuca się w nich Radzie powołanie się na nieprawidłową podstawę prawną oraz brak poszanowania prerogatyw Parlamentu. Ponadto Komisja twierdzi, że Rada nie wskazała uzasadnienia dla podstawy prawnej, na którą się powołała, i wypaczyła wniosek Komisji.