Wyrok Trybunału - 26 września 2013 r. - Zjednoczone Królestwo przeciwko Radzie - Sprawa C-431/11

WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)

z dnia 26 września 2013 r.(*)

Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego - Porozumienie EOG - Propozycja zmiany - Decyzja Rady - Wybór podstawy prawnej - Artykuł 48 TFUE - Artykuł 79 ust. 2 lit. b) TFUE

W sprawie C‑431/11

mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE, wniesioną w dniu 16 sierpnia 2011 r.,

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowane przez C. Murrell, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez A. Dashwooda, QC,

strona skarżąca,

popierane przez:

Irlandię, reprezentowaną przez E. Creedon, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez N. Traversa, BL,

interwenient,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Veigę, A. De Elerę oraz G. Marhica, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez:

Komisję Europejską, reprezentowaną przez V. Kreuschitza oraz S. Pardo Quintillán, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

TRYBUNAŁ (pierwsza izba),

w składzie: A. Tizzano (sprawozdawca), prezes izby, M. Berger, A. Borg Barthet, E. Levits i J.J. Kasel, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: L. Hewlett, główny administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 lutego 2013 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 21 marca 2013 r.,

wydaje następujący

Wyrok

        W swojej skardze Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej wnosi do Sądu, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/407/UE z dnia 6 czerwca 2011 r. dotyczącej stanowiska Unii Europejskiej we Wspólnym Komitecie EOG w sprawie zmiany załącznika VI (Zabezpieczenia społeczne) oraz protokołu 37 do porozumienia o EOG (Dz.U. L 182, s. 12, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), a po drugie, w razie stwierdzenia nieważności tej decyzji, o utrzymanie w mocy jej skutków do czasu przyjęcia nowej decyzji.