Opinia rzecznika generalnego Sharpston przedstawiona w dniu 25 lutego 2010 r. - Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii. - Sprawa C-535/07., sygn. C-535/07

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 25 lutego 2010 r.(1)

Sprawa C‑535/07

Komisja Europejska

przeciwko

Republice Austrii

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Obowiązek wprowadzenia specjalnych środków ochrony dotyczących siedlisk ptactwa na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikiego ptactwa - Obowiązek uniknięcia pogorszenia i niepokojenia siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków ptaków na podstawie art. 6 ust. 2 i art. 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory

1.        Jest to druga grupa postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego(2), w ramach których zakwestionowano austriacką transpozycję dyrektywy ptasiej(3); pojawiają się w niej kwestie dotyczące zakresu uznania przysługującego państwom członkowskim przy transpozycji tej dyrektywy. Komisja domaga się stwierdzenia na podstawie art. 226 WE(4), iż Austria nie dopełniła swoich obowiązków wynikających z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy ptasiej oraz art. 6 ust. 2 w związku z art. 7 dyrektywy siedliskowej(5).

2.        Komisja stawia dwa zarzuty: po pierwsze, iż Austria nie wyznaczyła właściwie dwóch terenów jako obszarów specjalnej ochrony (OSO) na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy ptasiej, a mianowicie Hansag w kraju związkowym Burgenland oraz Niedere Tauern w kraju związkowym Styria; po drugie, iż Austria nie wprowadziła odpowiedniej ochrony prawnej dla części już wyznaczonych OSO.

 Właściwe prawodawstwo wspólnotowe

 Dyrektywa ptasia

        Dyrektywa ptasia, stosownie do art. 1 ust. 1, „odnosi się do ochrony wszystkich gatunków ptactwa występujących naturalnie w stanie dzikim na europejskim terytorium państw członkowskich, do którego stosuje się traktat”. Jak nakazuje art. 2, państwa członkowskie „podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zachowania populacji gatunków określonych w art. 1 na poziomie, który odpowiada w szczególności wymogom ekologicznym, naukowym i kulturowym, mając na uwadze wymogi ekonomiczne i rekreacyjne lub w celu dostosowania populacji tych gatunków do tego poziomu”.