Opinia rzecznika generalnego Stix-Hackl przedstawiona w dniu 16 maja 2006 r. - Koninklijke Coöperatie Cosun UA przeciwko Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. - Sprawa C-248/04., sygn. C-248/04

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

CHRISTINE STIX‑HACKL

przedstawiona w dniu 16 maja 2006 r.(1)

Sprawa C‑248/04

Koninklijke Coöperatie Cosun UA

przeciwko

Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy)]

Cukier - Kwoty producenckie - Ważność rozporządzeń (EWG) nr 1785/81 i nr 2670/81 - Rozporządzenie (EWG) nr 1430/79 - Producenci cukru w ilości przekraczającej kwoty (cukier C) - Zwrot lub umorzenie opłat - Umorzenie ze względów słuszności

I -    Wprowadzenie

1.        Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym(2) dotyczy ważności rozporządzenia Rady (EWG) nr 1785/81 z dnia 30 czerwca 1981 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru(3) oraz rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2670/81 z dnia 14 września 1981 r. ustanawiającego szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące produkcji cukru przewyższającej kwotę(4). W szczególności przedmiotem wniosku jest pytanie, czy brak możliwości zwrotu lub umorzenia opłat od cukru C nie jest sprzeczny z zasadą słuszności.

II - Ramy prawne

2.        Do niniejszego postępowania mają zastosowanie przepisy o wspólnej organizacji rynków i przepisy prawa celnego.

A -    Wspólna organizacja rynków cukru

3.        Przepisami o wspólnej organizacji rynków mającymi zastosowanie do niniejszego postępowania są rozporządzenie Rady i wydane do niego rozporządzenie wykonawcze Komisji.

1.      Rozporządzenie nr 1785/81

4.        Uchylone obecnie rozporządzenie nr 1785/81 regulowało produkcję, przywóz i wywóz cukru. System kwot produkcyjnych miał zagwarantować producentom ceny wspólnotowe i zbyt ich produkcji.

        Artykuł 24 rozporządzenia nr 1785/81 ustalał dla każdego państwa członkowskiego na każdy rok gospodarczy ilości podstawowe dla „cukru A” i „cukru B”, które każde państwo członkowskie winno rozdzielić między producentów cukru zarejestrowanych na jego terytorium. Cukier wyprodukowany w ilości przekraczającej kwoty A i B jest nazywany „cukrem C”.