Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 23 marca 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii. - Sprawa C-408/03., sygn. C-408/03

Sprawa C‑408/03

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Królestwu Belgii

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Naruszenie wspólnotowych przepisów dotyczących prawa pobytu obywateli Unii - Krajowe ustawodawstwo i praktyka administracyjna dotyczące warunku posiadania własnych wystarczających środków oraz wydawania nakazów opuszczenia terytorium danego państwa członkowskiego

Opinia rzecznika generalnego D. Ruiza-Jaraba Colomera przedstawiona w dniu 25 października 2005 r.  

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 23 marca 2006 r.  

Streszczenie wyroku

1.     Obywatelstwo Unii Europejskiej - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Dyrektywa 90/364

(art. 18 WE; dyrektywa Rady 90/364, art. 1 ust. 1 akapit pierwszy)

2.     Swobodny przepływ osób - Prawo wjazdu i pobytu obywateli państw członkowskich - Dyrektywy 68/360, 73/148, 90/364, 90/365 i 93/96

(dyrektywy Rady 68/360, art. 4, 73/148, art. 4, 90/364, art. 2, 90/365, art. 2 i 93/96, art. 2)

1.     Państwo członkowskie, które przy stosowaniu dyrektywy 90/364 w sprawie prawa pobytu do obywateli państwa członkowskiego pragnących skorzystać z praw z niej wynikających, a także z art. 18 WE, wyłącza w ramach oceny warunku posiadania wystarczających środków - wobec braku umowy zawartej przed notariuszem, zawierającej klauzulę pomocy - dochody partnera mającego miejsce zamieszkania w przyjmującym państwie członkowskim, uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 18 WE i tej dyrektywy.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 90/364 wystarczy, by obywatele państw członkowskich „mieli” konieczne środki, przepis ten nie wprowadza żadnych wymogów dotyczących pochodzenia tych środków. Dodanie do warunku dotyczącego istnienia wystarczających środków wymogu odnoszącego się do pochodzenia tych środków, a w szczególności wymogu istnienia węzła prawnego między wydającym środki a ich beneficjentem, stanowi nieproporcjonalną ingerencję w wykonywanie podstawowego prawa swobodnego przemieszczania się i pobytu gwarantowanych przez art. 18 WE, jako że wykracza poza to, co niezbędne do osiągnięcia celów stawianych przez dyrektywę 90/364, czyli ochrony finansów publicznych przyjmującego państwa członkowskiego.