Opinia rzecznika generalnego Ruiz-Jarabo Colomer przedstawiona w dniu 26 maja 2005 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-176/03., sygn. C-176/03

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

DÁMASA RUIZA‑JARABA COLOMERA

przedstawiona w dniu 26 maja 2005 r. (1)

Sprawa C‑176/03

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Środowisko - Ochrona poprzez prawo karne - Podstawa prawna - Decyzja ramowa 2003/80/WSiSW - Nieważność - Harmonizacja rodzajów przestępstw - Kompetencja Wspólnoty wynikająca z art. 175 WE

I -    Wprowadzenie

1.     Komisja Wspólnot Europejskich zaskarża, na podstawie art. 35 ust. 6 UE, decyzję ramową 2003/80/WSiSW z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne(2) (zwaną dalej „decyzją ramową”). Według niej wybrana podstawa prawna jest błędna, ponieważ uzasadnienie normatywne należy znaleźć w traktacie WE, a nie w tytule IV traktatu UE, jak to zostało uczynione.

2.     Za tym prostym problemem kryje się kwestia dużej wagi dotycząca kompetencji Wspólnoty, ponieważ jeżeli uzna się, że ochrona środowiska w Unii Europejskiej wymaga uzgodnionego działania poprzez kryminalizację najpoważniejszych naruszeń prawa(3), należy uściślić, czy wydanie koniecznych przepisów harmonizacyjnych należy do trzeciego filaru, w zakresie którego, na mocy art. 34 ust. 1 lit. b) UE w związku z art. 31 ust. 1 lit. e) UE, kompetencje posiada Rada Unii Europejskiej, czy do pierwszego filaru, ponieważ stanowi działanie Wspólnoty w rozumieniu art. 175 WE(4).

3.     Stanowiska zaprezentowane w poszczególnych pismach procesowych oraz podczas rozprawy wydają się być wyraźnie określone, nie tylko w zakresie żądań wysuniętych w każdym przypadku, lecz również w powoływanej argumentacji. Komisja, Parlament Europejski i Europejski Komitet Ekonomiczno‑Społeczny zajmują drugie z przedstawionych stanowisk, podczas gdy Rada i jedenaście państw członkowskich, które popierają jej żądania(5), bronią pierwszej tezy.

4.     Wybór jednego bądź drugiego stanowiska wywołuje poważne konsekwencje. Jeżeli wybrane zostaje rozwiązanie „prounijne”, siła harmonizacyjna jest słabsza, ponieważ, pomijając fakt, że decyzje ramowe nie są bezpośrednio skuteczne, ich niewłaściwa transpozycja nie może być przedmiotem skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przewidzianej w art. 226 WE, a w dodatku kompetencja Trybunału do orzekania w trybie prejudycjalnym ma charakter wiążący pod warunkiem akceptacji państw członkowskich zgodnie z art. 35 UE. Uwagi te wyjaśniają, jaki interes ma Komisja w oparciu kompetencji na pierwszym filarze.