Opinia rzecznika generalnego Tizzano przedstawiona w dniu 7 czerwca 2005 r. - Archer Daniels Midland Co. i Archer Daniels Midland Ingredients Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa C-397/03 P., sygn. C-397/03 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ANTONIA TIZZANA

przedstawiona w dniu 7 czerwca 2005 r.(1)

Sprawa C‑397/03 P

Archer Daniels Midland Company

Archer Daniels Midlands Ingredients Ltd

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja - Zakaz porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk - Lizyna - Grzywny - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Równość traktowania - Proporcjonalność - Niedziałanie prawa wstecz - Zasada non bis in idem

1.        Przedmiotem niniejszej sprawy jest odwołanie wniesione przez Archer Daniels Midland Co. (zwaną dalej „ADM Company”) i Archer Daniels Midland Ingredients Ltd (zwaną dalej „ADM Ingredients”) od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 9 lipca 2003 r. w sprawie Archer Daniels Midland i Archer Daniels Midland Ingredients przeciwko Komisji (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”)(2), który w zasadniczej części utrzymał w mocy decyzję Komisji 2001/418/WE z dnia 7 czerwca 2000 r. „dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG” (zwaną dalej „sporną decyzją”)(3).

I -    Ramy prawne

2.        Jak wiadomo, zgodnie z art. 81 traktatu WE, zabronione są „wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą wpływać na handel między państwami członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku”.

3.        Komisja może karać takie zachowania poprzez nakładanie grzywien na przedsiębiorstwa, które się ich dopuściły.

4.        Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 17/62 (zwanego dalej „rozporządzeniem 17”)(4) stanowi, co następuje:

„Komisja może nałożyć, w drodze decyzji, na przedsiębiorstwa i związki przedsiębiorstw kary pieniężne w wysokości 1000-1 000 000 jednostek rozliczeniowych albo ponad tę kwotę do dziesięciu procent wartości osiągniętego w poprzednim roku gospodarczym obrotu każdego z przedsiębiorstw uczestniczących w naruszeniu, jeśli umyślnie lub przez niedbalstwo: