Opinia rzecznika generalnego Kokott przedstawiona w dniu 29 stycznia 2004 r. - Landelijke Vereniging tot Behoud van de Waddenzee i Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Vogels przeciwko Staatssecretaris van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij. - Sprawa C-127/02., sygn. C-127/02

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 29 stycznia 2004 r.¹(1)

Sprawa C-127/02

Landelijke Vereniging tot Behoud van de Waddenzee

i

Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Vogels

przeciwko

Staatssecretaris van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij

[wniosek Raad van State (Niderlandy) o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym]

Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Pojęcia „plan” lub „przedsięwzięcie”

I -    Wprowadzenie

1.        Wniosek Raad van State o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni i stosowania art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(2) (zwanej dalej „dyrektywą siedliskową”). Przedmiotem sporu jest udzielenie pozwoleń na mechaniczne połowy sercówek (Cerastoderma edule) w niderlandzkim Morzu Wattowym, będącym obszarem ochrony ptactwa zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (79/409/EWG)(3) (zwanej dalej „dyrektywą ptasią”).

2.        Raad van State zmierza do ustalenia, czy coroczne pozwolenie na połowy sercówek należy zakwalifikować jako wyrażenie zgody na plan lub przedsięwzięcie. Skutkowałoby to tym, że należałoby stosować procedurę udzielania zgody na plany lub przedsięwzięcia zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej. W takim przypadku sąd ten wnioskuje o udzielenie dalszych wyjaśnień w zakresie stosowania tego przepisu.

        Po pierwsze, sąd ten wnosi o wyjaśnienie stosunku pomiędzy art. 6 ust. 3 a art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej, zawierającym ogólne zobowiązanie Państw Członkowskich do unikania pogorszenia stanu siedlisk i niepokojenia gatunków na obszarach objętych programem „Natura 2000”. Ponadto zmierza on do ustalenia, na podstawie jakich kryteriów należy przyjąć, że plan lub przedsięwzięcie może w istotny sposób wpływać na taki obszar, co wiąże się z koniecznością dokonania odpowiedniej oceny skutków dla danego obszaru z punktu widzenia założeń jego ochrony. Sąd ten zadaje również pytanie, czy właściwy organ państwowy może wyrazić zgodę na plan lub przedsięwzięcie, jeżeli brak jest w każdym razie oczywistych wątpliwości co do niewystąpienia istotnych oddziaływań.