Opinia rzecznika generalnego Stix-Hackl przedstawiona w dniu 5 lutego 2004 r. - Gerard Merida przeciwko Bundesrepublik Deutschland. - Sprawa C-400/02., sygn. C-400/02

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

CHRISTINE STIX-HACKL

przedstawiona w dniu 5 lutego 2004 r. (1)

Sprawa C-400/02

Gerard Merida

przeciwko

Republice Federalnej Niemiec

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy)]

Swobodny przepływ osób - Zasada równego traktowania w porozumieniach zbiorowych - Zasiłek pomostowy - Dyskryminacja byłych pracowników w Niemczech mających miejsce zamieszkania we Francji

I -    Wprowadzenie

1.        Niniejsze postępowanie dotyczy obliczenia wymiaru pewnego świadczenia, znajdującego podstawę w porozumieniu zbiorowym (zasiłek pomostowy), wypłacanego w przypadku zakończenia stosunku pracy.

II - Ramy prawne

A -    Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 (2) z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu osób wewnątrz Wspólnoty (zwane dalej „rozporządzeniem nr 1612/68”)

2.        Artykuł 7 ust. 4 brzmi następująco:

„Wszelkie postanowienia porozumień zbiorowych lub indywidualnych lub inne zbiorowe regulacje dotyczące dostępu do zatrudnienia, zatrudnienia, wynagrodzeń i innych warunków pracy albo zwolnienia są nieważne w zakresie, w jakim określają lub uprawniają do stosowania warunków dyskryminujących pracowników, którzy są obywatelami innych Państw Członkowskich”.

B -    Prawo krajowe

3.        Według niepodważonych danych sądu krajowego zawartych w postanowieniu odsyłającym oraz oświadczenia przedstawiciela Niemiec złożonego podczas rozprawy istotny dla sprawy niemiecki stan prawny przedstawia się następująco:

        We francuskich siłach zbrojnych stacjonujących na terenie Niemiec do chwili ich wycofania zatrudnieni byli pracownicy cywilni, których pracodawcą było wojsko francuskie. Wynagrodzenie z tytułu świadczonej pracy było wypłacane przez urzędy Republiki Federalnej Niemiec na zlecenie i w imieniu wojska francuskiego. Na podstawie niemiecko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dla określenia podatku od wynagrodzenia właściwe było prawo podatkowe miejsca zamieszkania pracownika. Stosownie do tego niemieckie urzędy nie pobierały od pracowników mających miejsce zamieszkania we Francji podatku od wynagrodzenia brutto, lecz wypłacały wyższą kwotę aniżeli pracownikom mającym miejsce zamieszkania w Niemczech. Kwota ta, wypłacana przez wcześniejszego pracodawcę, podlegała opodatkowaniu we Francji.