Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. - Gerard Merida przeciwko Bundesrepublik Deutschland. - Sprawa C-400/02., sygn. C-400/02

Sprawa C-400/02

Gerard Merida

przeciwko

Republice Federalnej Niemiec

(wniosek Bundesarbeitsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

Artykuł 39 WE - Porozumienie zbiorowe - Zasiłek pomostowy dla byłych cywilnych pracowników alianckich sił zbrojnych w Niemczech - Pracownicy przygraniczni - Ustalenie podstawy wymiaru tego zasiłku - Fikcyjne uwzględnienie niemieckiego podatku od wynagrodzenia

Streszczenie wyroku

Swobodny przepływ osób - Pracownicy - Równość traktowania - Przywileje socjalne - Zasiłek pomostowy dla zwalnianych pracowników - Fikcyjne odliczenie pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania i podlegającemu opodatkowaniu w innym Państwie Członkowskim podatku od wynagrodzenia teoretycznie należnego w państwie miejsca zatrudnienia - Niedopuszczalność - Uzasadnienie - Brak

(Artykuł 39 WE; rozporządzenie Rady nr 1612/68, art. 7 ust. 4)

Artykuł 39 WE i art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1612/68 w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty sprzeciwiają się krajowej regulacji w postaci porozumienia zbiorowego, zgodnie z którą kwota świadczenia socjalnego, takiego jak zasiłek pomostowy, uzupełniającego świadczenia na wypadek bezrobocia, przyznawanego zwalnianym pracownikom, wypłacanego przez Państwo Członkowskie miejsca zatrudnienia, obliczana jest w ten sposób, że należny w tym kraju podatek od wynagrodzenia jest fikcyjnie odliczany przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku, podczas gdy zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania wynagrodzenia i podobne świadczenia na rzecz pracowników, którzy nie mają miejsca zamieszkania w tym państwie, opodatkowane są tylko w tym Państwie Członkowskim, w którym mają oni miejsce zamieszkania.

Trudności administracyjne, które dla Państwa Członkowskiego miejsca zatrudnienia wywołałoby stosowanie różnych sposobów obliczeń wyżej wskazanego zasiłku w zależności od miejsca zamieszkania zainteresowanego oraz skutki budżetowe w przypadku nieuwzględnienia krajowego podatku od wynagrodzeń nie mogą uzasadniać nieprzestrzegania przez Państwo Członkowskie zobowiązań wynikających z Traktatu.