Stanowisko Rzecznika Generalnego Antonia Tizzana przedstawione w dniu 19 maja 2004 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-27/04., sygn. C-27/04

STANOWISKO

RZECZNIKA GENERALNEGO

ANTONIA TIZZANA

przedstawione w dniu 19 maja 2004 r. (1)

Sprawa C-27/04

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga na bezczynność - Artykuł 104 WE - Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 - Pakt Stabilności i Wzrostu - Nadmierny deficyt budżetowy - Decyzje Rady o nieprzyjęciu aktów zalecanych przez Komisję w trybie art. 104 ust. 8 i 9 WE - Wnioski Rady zawieszające procedurę nadmiernego deficytu budżetowego

I -    Wprowadzenie

1.        W niniejszej sprawie, wszczętej w dniu 27 stycznia 2004 r., Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności szeregu działań podjętych przez Radę w trybie art. 104 WE w ramach procedury nadmiernego deficytu budżetowego Francji i Niemiec.

2.        Skarżąca domaga się w pierwszym rzędzie stwierdzenia nieważności aktów, które określa jako „decyzje” Rady o niepodjęciu działań zawartych w zaleceniach Komisji w rozumieniu art. 104 ust. 8 i 9 WE odpowiednio w stosunku do Francji i Niemiec (zwanych dalej „zaskarżonymi decyzjami negatywnymi”), które to decyzje zostały przyjęte podczas posiedzenia Rady do spraw Ogólnych w dniu 25 listopada 2003 r.

3.        W drugim rzędzie przedmiot skargi stanowią „wnioski”, do których doszła Rada podczas owego posiedzenia w dniu 25 listopada 2003 r., dotyczące oceny działań podjętych przez Francję w odpowiedzi na zalecenia wystosowane przez Radę w trybie art. 104 ust. 7 WE oraz analogicznych „wniosków” odnoszących się do Niemiec.

4.        Rada ze swej strony nie tylko podważa zarzuty Komisji co do meritum, lecz podniosła także zarzut niedopuszczalności skargi, opierając się na dwóch kwestiach, które należy niezwłocznie przeanalizować.

II - W przedmiocie dopuszczalności skargi

        Zarzuty Rady odnoszą się do dopuszczalności skargi, zarówno w części dotyczącej niepodjęcia działań zalecanych przez Komisję w trybie art. 104 ust. 8 i 9 WE, jak i w części zaskarżającej „wnioski” Rady z dnia 25 listopada 2003 r.