Postanowienie TK z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. Ts 249/07

p o s t a n a w i a:

POSTANOWIENIE

z dnia 20 stycznia 2009 r.

Sygn. akt Ts 249/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego o zbadanie zgodności:

art. 291 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

Skarżący we wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 października 2007 r. skardze konstytucyjnej domaga się stwierdzenia, że art. 291 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji. Przepis ten określa termin przedawnienia roszczeń pracodawcy o naprawienie szkody, wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, który wynosi 1 rok od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie więcej jednak niż 3 lata od jej wyrządzenia. W ocenie skarżącego zawiera on te same treści normatywne, co art. 442 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) uznany przez Trybunał, wyrokiem z 1 września 2006 r., za niekonstytucyjny (SK 14/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 97), dlatego też zaskarżony przepis powinien być uznany za niezgodny z tymi samymi wzorcami konstytucyjnymi. Skarżący podnosi przy tym, że norma prawna pozbawiająca pokrzywdzonego prawa dochodzenia odszkodowania za szkodę, która ujawniła się po upływie określonego czasu od wystąpienia zdarzenia, choć pokrzywdzony nie miał w tym czasie wiedzy o osobie zobowiązanej, jest sprzeczna z zasadami demokratycznego państwa prawa. Wywodzi również, że jego roszczenie w stosunku do pracownika uległo przedawnieniu, mimo że do czasu ustalenia prawomocnym wyrokiem sądu braku odpowiedzialności za szkodę podmiotu trzeciego, nie miał on wiedzy, że odpowiedzialny za szkodę jest jego pracownik. Problem poprawności normatywnej zaskarżonego przepisu wiąże się w konsekwencji, zdaniem skarżącego, nie z samym mechanizmem przedawnienia, ale z wadliwym określeniem początku jego biegu. Naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji skarżący uzasadnił przez wskazanie, że roszczenia pracownika do pracodawcy podlegają trzyletniemu przedawnieniu, podczas gdy pracodawcy w stosunku do pracownika - rocznemu. Dochodzi w ten sposób do dyskryminowania bez uzasadnionej przyczyny jednej ze stron stosunku pracy.