Postanowienie TK z dnia 7 maja 2009 r., sygn. Ts 308/07

187/3/B/2009

POSTANOWIENIE

z dnia 7 maja 2009 r.

Sygn. akt Ts 308/07

Każda oferta może bowiem zostać przyjęta przez przystąpienie do wykonania umowy; kompetencję do złożenia oświadczenia woli w ten sposób posiada jednak ten podmiot, który jest adresatem (nie autorem) kontroferty lub nowej oferty.

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz - przewodniczący

Maria Gintowt-Jankowicz - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lipca 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Przedsiębiorstwo Komunikacyjno-Spedycyjne TYCHY,

postanawia:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

Skarżący domagali się w skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 grudnia 2007 r. uznania art. 69 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) w zakresie, w jakim nie dotyczy ofert złożonych „w trybie art. 68 k.c. oraz art. 68¹ k.c.” za niezgodny z art. 2, art. 64 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji.

W ocenie skarżących norma ta zawiera mechanizm prawny, który z jednej strony daje prawo do swobodnego, a nawet dowolnego formułowania „pisemnej treści stosunku prawnego stron przy istniejącym domniemaniu prawnym zawarcia umowy na tychże warunkach pisemnych, a jednocześnie drugą ze stron umowy pozbawia realnej możliwości szybkiego wpływu na treść stosunku prawnego przy jednoczesnym oczekiwaniu kontrahenta niezwłocznego przystąpienia do wykonania umowy przez zleceniobiorcę”. Podnoszą, że taki stan prawny prowadzi do sytuacji, w której przedsiębiorca zmuszony jest wykonać każdą ofertę przysłaną przez kontrahenta bez prawa wniesienia sprzeciwu lub zastrzeżeń w jakiejkolwiek formie i nie ma żadnej faktycznej możliwości uchylenia się od zobowiązania skrajnie niekorzystnego, którego podjęcia w określonej formie nie ustalał. Jako naruszone prawo skarżący wskazali „prawo do równej ochrony praw wzajemnych stron umowy gospodarczej wskazane w art. 64 Konstytucji”, a nadto zarzucili zaskarżonej normie nadmierną i sprzeczną z art. 65 ust. 1 Konstytucji ingerencję w swobodę prowadzenia działalności gospodarczej.