Postanowienie TK z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. P 39/07

p o s t a n a w i a:

Z.U.2009/2A/

POSTANOWIENIE

z dnia 11 lutego 2009 r.

Sygn. akt P 39/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Maria Gintowt-Jankowicz - sprawozdawca

Ewa Łętowska

Marek Mazurkiewicz

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 lutego 2009 r., pytania prawnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie, II Wydziału Karnego, czy:

art. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109) są zgodne z art. 2 oraz art. 10 ust. 1 i 2 Konstytucji,

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku.

UZASADNIENIE

I

1. Postanowieniem z 31 sierpnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie, II Wydział Karny, przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne w sprawie zgodności art. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109; dalej: ustawa nowelizująca) z art. 2 i art. 10 Konstytucji.

Wątpliwości co do konstytucyjności wskazanych przepisów pojawiły się w związku z następującym stanem faktycznym:

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 29 marca 2005 r. oskarżeni - w związku z popełnieniem w latach 1989-1991 przestępstw na szkodę Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego (dalej: FOZZ) - zostali uznani za winnych m.in. przywłaszczenia powierzonych im środków finansowych FOZZ o wielkiej wartości. Po rozpoznaniu apelacji obrońców oskarżonych (wyrok z 25 stycznia 2006 r.) cześć wyroku została uchylona. Sąd Apelacyjny uzasadniając zmiany wprowadzone wyrokiem ze stycznia 2006 r. przedstawił pogląd, że regulacje zawarte w ustawie nowelizującej podjęte zostały przez ustawodawcę w celu użycia ich do tej konkretnej sprawy. Zatem zastosowanie ich w rozpatrywanej sprawie byłoby rażąco sprzeczne z art. 10 i art. 45 ust. 1 Konstytucji, a także z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Na tej podstawie Sąd Apelacyjny uznał, że przepisy wydłużające okres przedawnienia karalności czynów zarzucanych oskarżonym nie mogą być stosowane do tych czynów, których karalność ustałaby, gdyby nie weszły w życie przepisy ustawy nowelizującej (czyny te przedawniłyby się z dniem 12 września 2005 r.). Od wyroku Sądu Apelacyjnego kasację wnieśli obrońcy oskarżonych oraz Prokurator Generalny. Sąd Najwyższy, wyrokiem z 31 lutego 2007 r., oddalił kasację obrońców skazanych, natomiast uwzględniając kasację Prokuratora Generalnego uchylił część zaskarżonego wyroku, zawierającą rozstrzygnięcie o częściowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonych i w tej części przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.