Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 17 kwietnia 2012 r. (Piechowicz przeciwko Polsce), sygn. 20071/07

Nie można stwierdzić, że osadzenie w jednostce penitencjarnej zapewniającej wysoki poziom ochrony na skutek tymczasowego aresztowania lub w następstwie wyroku skazującego, samo w sobie podlega rozpoznaniu na gruncie Artykułu 3 [Konwencji]. Stosowanie przez państwo rygorów podwyższonej ochrony wobec wybranych kategorii więźniów może być uzasadnione względami porządku publicznego i rzeczywiście w wielu Państwach-Stronach Konwencji obowiązują bardziej rygorystyczne przepisy w stosunku do więźniów niebezpiecznych. Ustalenia te, mające na celu udaremnienie ucieczki, napaści lub zakłócania spokoju społeczności więziennej, polegają na odseparowaniu osadzonych niebezpiecznych od innych więźniów przy zastosowaniu bardziej szczegółowej kontroli

Teza od Redakcji

W sprawie Piechowicz przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

David Thór Björgvinsson, Przewodniczący,

Lech Garlicki,

Päivi Hirvelä,

George Nicolaou,

Zdravka Kalaydjieva,

Nebojša Vučinić,

Vincent A. De Gaetano, sędziowie,

oraz Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 marca 2012 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWNIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 20071/07) wniesionej do Trybunału w dniu 12 kwietnia 2007 roku przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela Polski, Pana Mirosława Piechowicza ("skarżący").

2. Skarżący był reprezentowany przez Pana W. Więcława, adwokata prowadzącego praktykę w Lublinie. Rząd polski ("Rząd") był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący zarzucił, w szczególności, naruszenie Artykułu 3 Konwencji w związku z nadaniem mu tzw. statusu "więźnia niebezpiecznego" i nieodpowiednimi warunkami osadzenia. Ponadto, sformułował on zarzut przewlekłości tymczasowego aresztowania z naruszeniem Artykułu 5 ust. 3 Konwencji. Powołując się na Artykuł 5 ust. 4 Konwencji skarżący podniósł, że w toku postępowań badających zgodność z prawem zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania w czasie trwania śledztwa, nie przestrzegano zasady równości broni. Skarżący zarzucił także naruszenie Artykułu 8 w zakresie dotyczącym poważnego ograniczenia jego kontatków z rodziną oraz rutynowej cenzury korespondencji w trakcie osadzenia.