Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 3 maja 2011 r. (Apanasewicz przeciwko Polsce), sygn. 6854/07

Artykuł 8 Konwencji chroni prawo jednostki do poszanowania jej życia prywatnego i rodzinnego, domu i korespondencji. Domem będzie zazwyczaj miejsce, fizycznie określony obszar gdzie toczy się życie prywatne i rodzinne. Jednostka posiada prawo do poszanowania jej domu, postrzeganego nie tylko jako prawo do fizycznego obszaru, ale również jako prawo do korzystania z tej przestrzeni w spokoju. Naruszenie prawa do poszanowania domu nie dotyczą jedynie materialnych czy cielesnych naruszeń, takich jak wtargnięcie do domu nieuprawnionej do tego osoby, ale także odnoszą się do naruszeń niematerialnych i bezcielesnych takich jak hałas, emisja szkodliwych substancji, nieprzyjemnych zapachów oraz innych ingerencji. Jeśli naruszenia są poważne, mogą one pozbawiać osobę prawa do poszanowania jej domu, gdyż stanowią przeszkodę w korzystaniu z mieszkania.

Teza od Redakcji

W sprawie Apanasewicz p. Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (czwarta sekcja), jako izba składająca się z następujących sędziów :

Nicolas Bratza, przewodniczący,

Lech Garlicki,

Ljiljana Mijović,

Sverre Erik Jebens,

Päivi Hirvelä,

Ledi Bianku,

Zdravka Kalaydjieva,

oraz Fatoş Araci, zastępcy kanclerza sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 kwietnia 2011 r.,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu :

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 6854/07) wniesionej w dniu 15 stycznia 2007 roku przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na podstawie artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatelkę tego kraju Panią Helenę Apanasewicz ("skarżąca").

2. Skarżąca była reprezentowana przez mecenasa A. Matyaszczyka, adwokata praktykującego w Lesznie. Rząd polski ("Rząd") był reprezentowany przez jego pełnomocnika Pana J. Wołąsiewicza, z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. W zakresie artykułów 6 i 13 Konwencji skarżąca zarzuciła po pierwsze brak skutecznego wykonania prawomocnego wyroku wydanego w 2001 roku nakazującego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na produkcji betonu właścicielowi nieruchomości przylegającej do posesji skarżącej.