Wyrok SN z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. I CSK 750/17

Umowy depozytu pieniężnego nie można określić jako poręczenia, bo zabezpieczający odpowiada jedynie z określonego prawa, które staje się własnością beneficjenta zabezpieczenia i z chwilą powstania długu gaśnie obowiązek banku zwrotu określonej kwoty. Przedmioty wierzytelności i kaucji są tożsame, z chwilą wykorzystania kaucji dochodzi do zaspokojenia wierzyciela. Jest to typowa umowa o świadczenie przez osobę trzecią i nie rodzi ona po stronie składającego zabezpieczenie uprawnień wierzyciela w stosunku do dłużnika. W tej umowie składający kaucję odpowiada za swoje zobowiązanie, natomiast nie odpowiada za dług dłużnika lecz za wykonanie jego świadczenia. Tak, jak przy gwarancji, zabezpieczenie świadczenia przez dłużnika jest celem i kauzą kaucji, o której jest mowa w art. 102 prawa bankowego. Dochodzi więc istotnie do powstania dwóch różnych źródeł zobowiązań dłużnika i składającego kaucję. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że dochodzi do subrogacji ustawowej, o której mowa w art. 518 § 1 pkt 1 k.c.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący)

SSN Józef Frąckowiak

SSN Maria Szulc (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa K. J. przeciwko J. P. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2019 r., skarg kasacyjnych pozwanego i powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. akt VI ACa [...],

z obu skarg kasacyjnych uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w [...] do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny w [...] zmienił wyrok Sądu Okręgowego w W. zasądzający na rzecz powoda kwotę 32 446 864,33 zł w ten sposób, że zasądził kwotę 35 727, 67 zł, kwotę 4 457 000 zł i kwotę 1 741 404,85 zł, wszystkie z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2013 r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i apelację pozwanego w pozostałej części.