Wyrok SN z dnia 24 października 2018 r., sygn. II UK 320/17
Praca na statkach żeglugi morskiej jest pracą w zatrudnieniu pracowniczym.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku A. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. o prawo do emerytury pomostowej, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 24 października 2018 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 21 lutego 2017 r., sygn. akt III AUa (...),
oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w (...) wyrokiem z dnia 21 lutego 2017 r. oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G., wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 lipca 2016 r.
Postępowanie w sprawie dotyczyło prawa do emerytury pomostowej. Decyzją z dnia 9 lutego 2016 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy A. G. prawa do świadczenia z uwagi na niewykazanie stażu wynoszącego 15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Sąd pierwszej instancji zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 listopada 2015 r. Sąd ustalił, że wnioskodawca urodził się w dniu 25 września 1954 r. Udowodnił okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 3 dni, w tym 13 lat, 3 miesiące i 12 dni pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował kwalifikowany status pracy w okresach od 6 czerwca 1989 r. do 26 marca 1990 r. i od dnia 16 listopada 1990 r. do dnia 18 sierpnia 1991 r. We wskazanych przedziałach czasowych wnioskodawca za pośrednictwem P. Spółka z o.o. był zatrudniony u armatorów zagranicznych na stanowisku kucharza na statkach żeglugi morskiej. W tym czasie ubezpieczony osobiście stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako członek załóg statków, na których był zatrudniony. Za okresy te została odprowadzona za ubezpieczonego składka na ubezpieczenie społeczne oraz Fundusz Pracy. Podstawę wymiaru składek stanowiło przeciętne wynagrodzenie w wysokości przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w Polsce.