Postanowienie SN z dnia 1 marca 2018 r., sygn. I PK 95/17

1. Przy ustalaniu uprawnień do renty z art. 444 § 2 k.c. oraz jej wysokości sąd powinien brać pod uwagę realną, praktyczną możliwość podjęcia przez poszkodowanego pracy w granicach zachowanej zdolności do pracy, a nie możliwość czysto teoretyczną. Nadto, treść art. 444 § 2 k.c. wskazuje, że traktuje on wyłącznie o całkowitej lub częściowej utracie zdolności do "pracy zarobkowej", a nie do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, bądź do jakiejkolwiek pracy, przy równoczesnym braku rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Właściwe ustalenie rozmiaru szkody poniesionej wskutek uszkodzenia zdrowia w związku ze stwierdzeniem choroby zawodowej u powoda, wyrażającej się ograniczeniem zachowanej, mimo schorzeń samoistnych, zdolności do zarobkowania oraz przyznania odpowiedniego odszkodowania w postaci renty przewidzianej w art. 444 § 2 k.c., wymaga zastosowania podstawowej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej, określającej szkodę majątkową jako różnicę między obecnym stanem a tym, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie sprawcze. Z tego względu poszkodowany, który na skutek choroby utracił tylko częściowo zdolność do pracy, może skutecznie domagać się wyrównania szkody jedynie w granicach tej częściowej niezdolności, czyli zasądzenia różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągać, gdyby nie zachorował, a rentą i zarobkami, które przy wykorzystaniu ograniczonej zdolności do pracy może osiągać.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z powództwa Z. O. przeciwko A. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D.o rentę wyrównawczą, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 1 marca 2018 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt IX Pa ."/16,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,