Postanowienie SN z dnia 2 lutego 2018 r., sygn. II CZ 94/17

W świetle współczesnych standardów konstytucyjnych, trudny do zaakceptowania jest pogląd, iż dwutygodniowy, określony w art. 351 § 1 k.p.c., termin do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku ma zastosowanie do wyroków sądu drugiej instancji z tym skutkiem, iż z chwilą bezskutecznego upływu tego terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku sądu drugiej instancji, w którym sąd ten nie orzekł o całości żądania apelacyjnego, uprawomocnia się wyrok sądu pierwszej instancji w pominiętej w wyroku sądu drugiej instancji zaskarżonej części. Istnieją silne argumenty przemawiające za tym, że wyrok sądu pierwszej instancji w pominiętej w wyroku sądu apelacyjnego części, mimo zaskarżenia jej apelacją, nie staje się prawomocny nawet z chwilą upływu w odniesieniu do niego przewidzianego w art. 351 § 1 k.p.c. terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie. W takiej sytuacji powód powinien móc złożyć na podstawie art. 351 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w terminie dwutygodniowym (lub w wyniku przywrócenia tego terminu) wniosek o uzupełnienie wyroku sądu odwoławczego w zakresie, w jakim nie orzeczono w nim o części wyroku sądu pierwszej instancji, mimo zaskarżenia apelacją, a po upływie tego terminu wytoczyć nowe powództwo.