Postanowienie SN z dnia 11 października 2016 r., sygn. II PZ 18/16

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)

SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa E.K. przeciwko W. Mieszkania Sp. z o.o. o wynagrodzenie za pracę, ustalenie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 października 2016 r., zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 marca 2016 r., sygn. akt VII Pa .../16,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania zażaleniowego Sądowi Okręgowemu w W..

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 3 marca 2016 r. uchylił wyrok Sądu Rejonowego w W. z 23 listopada 2015 r. i sprawę przekazał temu Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego.

Sąd Rejonowego oddalił powództwo E.K. przeciwko W. Mieszkania Sp. z o.o. w W. o wynagrodzenie za pracę i ustalenie. Ustalił, że powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na stanowisku radcy prawnego przez Centrum Gospodarowania [...] w W. (późniejsza nazwa Zarząd [...]). W dniu 2 lutego 2004 r. Zarząd [...] zawarł z powódką umowę dotyczącą wypłaty dodatkowego wynagrodzenia radcy prawnego z tytułu kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych na jego rzecz. W umowie tej wskazano, że z zasądzonej kwoty Zarząd [...] wypłaci radcy prawnemu 83% kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych na jego rzecz lub przyznanych w ugodzie, postępowaniu polubownym lub w postępowaniu egzekucyjnym w terminie 14 dni od ich wyegzekwowania od strony przeciwnej i wpływu na rachunek pracodawcy. Z dniem 1 lipca 2010 r. stroną stosunku pracy powódki w trybie art. 23 k.p. stała się spółka W. Mieszkania Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Spółka ta nie zawarła z powódką umowy dotyczącej dodatkowego wynagrodzenia radcy prawnego. Zatrudnienie powódki ustało 31 marca 2012 r. Pozwana spółka, na wniosek powódki, wypłaciła jej koszty zastępstwa procesowego i egzekucyjnego wyegzekwowane w czerwcu, lipcu i październiku 2014 r. oraz w styczniu 2015 r. stanowiące 65% łącznej sumy kosztów. Powódka żądała zasądzenia wyższej kwoty stanowiącej równowartość 83% tych kosztów, tj. kwoty 9.110,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że całokształt okoliczności faktycznych ma charakter bezsporny. Uznał, że w zakresie, w jakim powódka żądała ustalenia stosunku pracy z powołaniem się na przejście zakładu pracy w trybie art. 23 k.p. na pozwaną z dniem 1 lipca 2010 r. powództwo polegało oddaleniu ze względu na brak interesu prawnego. Sąd uznał, dalej, że z treści art. 23 § 1 k.p. wynika, że na nowego pracodawcę przechodzą obowiązki związane ze stosunkiem pracy, zaś nie staje się on strona umów cywilnoprawnych, które łączyły poprzedniego pracodawcę z przejmowanym pracownikiem. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące cywilnoprawnego charakteru umowy o dodatkowe wynagrodzenie radcy prawnego w jednostce sfery budżetowej (wyroki z 4 listopada 2008 r., I PK 70/08 oraz z 6 lipca 2011 r., II PK 17/11), odnotowując jednocześnie odmienne stanowisko Sądu Najwyższego przyjęte w wyroku z 15 listopada 2013 r., III PK 4/13, które ocenił jako niezrozumiałe, Sąd Rejonowy stwierdził, że stosunek prawny, który łączył powódkę z Zarządem [... ] miał charakter cywilnoprawny. W związku z tym nie doszło do przeniesienia prawa i obowiązku wynikających z tego stosunku na pozwaną. W konsekwencji oddalił powództwo, przyjmując, że brak jest podstaw prawnych do zapłaty na rzecz powódki przez pozwaną kwoty stanowiącej równowartość 83% kosztów.