Wyrok SN z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. I PK 16/15

1. Nieudzielenie czasu wolnego od pracy do upływu obowiązującego pracownika okresu rozliczeniowego, w związku z wykonywaniem pracy w godzinach ponadnormatywnych wskutek pełnionych dyżurów medycznych, stanowi wystarczającą podstawę do przyznania pracownikowi zadośćuczynienia pieniężnego tytułem naruszenia dóbr osobistych w postaci prawa do odpoczynku, na podstawie art. 11¹ k.p. oraz art. 23 k.c., art. 24 k.c. i art. 448 k.c.

2. Dla zasądzenia zadośćuczynienia nie wystarczy jednak ustalenie bezprawności naruszenia (zagrożenia) dobra osobistego, lecz konieczne jest ustalenie działania zawinionego, przynajmniej winy nieumyślnej w jej najlżejszej postaci.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Zbigniew Hajn

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

w sprawie z powództwa E. R. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu [...] o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 stycznia 2016 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 11 września 2014 r.,

1. oddala skargę kasacyjną;

2. zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1.350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Powódka E. R. domagała się zasądzenia od pozwanego Wojewódzkiego Szpitala kwoty 30.000 zł z ustawowymi odsetkami od 16 sierpnia 2012 r. tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych w postaci prawa do ochrony zdrowia, prawa do odpoczynku po pracy, możliwości swobodnego dysponowania wolnym czasem i życia rodzinnego. Naruszenie dóbr osobistych wiązała z niewykonaniem przez stronę pozwaną ugody sądowej (zawartej przed sądem) z 4 lipca 2008 r., w której pozwany pracodawca zobowiązał się do udzielenia powódce 1.262 godzin czasu wolnego w zamian za dyżury medyczne, jednak do czasu rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło 30 kwietnia 2011 r., nie udzielił powódce czasu wolnego w takim wymiarze.