Wyrok SN z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. III PK 50/15

1. Ratio legis przepisu art. 184 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej stanowiącego o pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego, jest uzyskanie mieszkania umożliwiającego funkcjonariuszowi zamieszkanie wyłącznie w miejscowości pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej. Świadczenie to ma więc charakter szczególny.

2. Z przepisów ustawy o Służbie Więziennej nie wynika, aby przyznanie pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego można było traktować jako swoistą rekompensatę za nieotrzymanie przydziału lokalu mieszkalnego w drodze decyzji administracyjnej. Pomocy finansowej nie można ponadto utożsamiać z bezzwrotnym, co do zasady, świadczeniem udzielanym przez Państwo na spłatę wszystkich wydatków związanych z nabyciem domu (lokalu) mieszkalnego. Świadczenie to przysługuje nie w związku z uzyskaniem domu (lokalu), ale na ich uzyskanie, czyli w celu uzyskania mieszkania umożliwiającego funkcjonariuszowi zamieszkanie w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej i tym samym stworzyć mu warunki niezbędne do prowadzenia normlanego życia rodzinnego. Jest to przy tym świadczenie szczególne, co powoduje, że wykładnia przepisów regulujących takie szczególne uprawnienia nie może być rozszerzająca.

3. Nakaz odpowiedniego stosowania przepisów szczegółowych dotyczących przyznawania mieszkań funkcjonariuszom służby więziennej, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji dotyczy między innymi prawa do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości lub podległych mu organów i obejmuje między innymi zasady określania powierzchni lokalu przysługującego uprawnionemu oraz procedury wydawania odpowiednich decyzji administracyjnych w sprawie przydziału. Zatem przepis ten nie odnosi się do uzyskania pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego, której przyznania domagała się powódka w tym postępowaniu, a którą przewiduje art. 184 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej.