Wyrok SN z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. III SK 26/13

Świadomość naruszenia zakazów wynikających z ustawy nie ma znaczenia dla samej możliwości kwalifikacji zachowania przedsiębiorcy jako praktyki ograniczającą konkurencję. Wykazanie świadomości naruszenia zakazu, swoistego zamiaru ograniczenia konkurencji, nie jest konieczne do stwierdzenia zachowania niedozwolonego w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z 2000 r. Objęte zakresem normowania tego przepisu porozumienia cenowe mają na celu ograniczenie konkurencji, nie tylko wtedy gdy strony porozumienia mają zamiar ingerencji w funkcjonowanie mechanizmu konkurencji, ale także wtedy, gdy z przedmiotu poczynionych przez jego strony uzgodnień wynika, że nieodzownym skutkiem porozumienia jest ograniczenie konkurencji. Decyduje o tym sprzeczność materii uzgodnień przedsiębiorców z celami ustawy, zaś ocena, czy celem porozumienia jest ograniczenie konkurencji obejmuje analizę treści (przedmiotu) porozumienia oraz kontekstu gospodarczego, w jakim doszło do uzgodnień między przedsiębiorcami.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący)

SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z powództwa W. W. i innych przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem: H. W. i innych o ochronę konkurencji, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 20 lutego 2014 r., skargi kasacyjnej powoda Józefa Kufla od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r.,

1. oddala skargę kasacyjną;

2. zasądza od powoda J. K. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes Urzędu)decyzją z 29 grudnia 2006 r., .../2006, uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080 ze zm., dalej jako ustawa) praktykę polegającą na zawarciu przez 94 przedsiębiorców współpracujących z Systemem Oferowania Nieruchomości Spółka z o.o. z/s w K. porozumienia ograniczającego konkurencję na rynku usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami obejmującym obszar województwa [...], polegającego na przyjęciu w Umowach uczestnictwa w Systemie Oferowania Nieruchomości Sp. z o.o. oraz w Promocyjnych umowach uczestnictwa kandydata do Systemu Oferowania Nieruchomości zobowiązania do stosowania w umowach pośrednictwa w obrocie nieruchomościami zapisów obowiązkowych zamieszczonych w ramowym wzorze Umowy pośrednictwa sprzedaży (wynajmu) lokali (nieruchomości) na zasadach wyłącznego prawa sprzedaży (wynajmu) określającym minimalną wysokość prowizji za świadczone usługi, tryb dokonywania płatności prowizji, wysokość kar umownych oraz wysokość odsetek umownych za nieuregulowanie należności w terminie i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 października 2005 r.