Wyrok SN z dnia 10 maja 2013 r., sygn. I CNP 35/12

Dokonanie przez sąd powszechny wykładni przepisów prawa, która odbiega od wykładni przyjętej w uchwale składu siedmiu Sądu Najwyższego i późniejszym jednolitym orzecznictwie, bez odniesienia się do argumentów leżących u podstaw tej uchwały, stanowi kwalifikowane naruszenie prawa, wymagane, zgodnie z jednolitym stanowiskiem judykatury, przez art. 424¹ § 1 k.p.c. do stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego wyroku. Choć bowiem nie uznaje się za takie naruszenie prawa opowiedzenia się przez sąd orzekający za jedną z możliwych interpretacji przepisów prawa, to nie można tego odnieść do przypadku opowiedzenia się przez sąd za jedną z wcześniej spotykanych rozbieżnych interpretacji przepisów prawa w sytuacji, gdy Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę w celu usunięcia tych rozbieżności, a powrotowi przez sąd do dawnej interpretacji, odmiennej od wyrażonej w uchwale, nie towarzyszy odniesienie się do argumentacji zawartej w uchwale. Swoboda sądu w stosowaniu prawa nie może obejmować działań nie dających się pogodzić z pełnionymi przez Sąd Najwyższy funkcjami w zakresie pieczy nad zgodnością z prawem i jednolitością orzecznictwa.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Józef Frąckowiak

SSN Marta Romańska

w sprawie skargi M. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 18 czerwca 2010 r., wydanego w sprawie z powództwa M. J. przeciwko K. S.A. w S. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 maja 2013 r.,

1) stwierdza, że prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 18 czerwca 2010 r., sygn. Akt [...], jest niezgodny z prawem;