Wyrok SN z dnia 7 marca 2013 r., sygn. IV CSK 409/12

Wybór procesowej formuły postępowania rozpoznawczego na podstawie art. 10 u.k.w. i. h. oznacza to, że muszą być zachowane jego zasadnicze elementy konstrukcyjne i to niezależnie od przyczyny pojawiającej się niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionej w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, a także niezależnie od treści zgłoszonego żądania przez stronę powodową zmierzającego do usunięcia tej niezgodności. Chodzi mianowicie o to, że po obu stronach takiego procesu powinny występować podmioty, które znajdują się w sytuacji prawnej mogącej przesądzać w sposób obiektywny o rzeczywistym przysługiwaniu im prawnego statusu strony procesu (czynnej lub biernej). Co więcej, występujące po obu stronach procesu podmioty powinny powoływać się na takie zdarzenia (twierdzenia), które świadczą istotnie o istnieniu między nimi stanu sporu odnośnie do tego, czy istnieje niezgodność stanu prawnego nieruchomości a rzeczywistym stanem prawnym.