Wyrok SN z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. II PK 140/11

Umorzenie postępowania cywilnego zawieszonego na zgodny wniosek stron uniemożliwia kwalifikację czynności podjętych przez pozwanego wcześniej w tym postępowaniu jako uznania roszczenia (art. 295 § 1 pkt 2 k.p.).

Teza urzędowa

Sąd Najwyższy w skałdzie:

SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Zbigniew Myszka

SSN Romualda Spyt

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2012 r. sprawy z powództwa V. Sp. z o.o. z siedzibą w K. przeciwko Markowi Ż. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 19 listopada 2010 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną i nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powodowa Spółka z o.o. V. w K. domagała się w pozwie z dnia 18 grudnia 2007 r. od pozwanego Marka Ż. zasądzenia kwoty 42.000 zł wraz z odsetkami od dnia 14 lipca 1995 r.

Wyrokiem z dnia 27 października 2008 r. [...] Sąd Rejonowy PoznańGrunwald i Jeżyce w Poznaniu zasądził od pozwanego na rzecz powódki żądaną kwotę wraz z odsetkami od 27 grudnia 2006 r., oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Pozwany został zatrudniony w powodowej w Spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako główny ekonomista od 1 czerwca 1987 r. W dniu 26 lipca 1995 r. powódka rozwiązała z nim umowę o pracę z powodu popełnienia przez niego przestępstwa polegającego na zaborze z rachunku Spółki kwoty 120.000 zł, poświadczenia nieprawdy oraz bezprawnego wypłacenia z kasy kwoty 6.500 zł. Powódka wniosła w dniu 20 kwietnia 2001 r. subsydiarny akt oskarżenia, zarzucając pozwanemu popełnienie przestępstw z art. 284 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 267 k.k. W toku postępowania karnego strona powodowa domagała się zobowiązania pozwanego do naprawienia szkody w wysokości 42.000 zł na podstawie art. 72 § 2 k.k. Obowiązku tego nie ujęto jednak w ramach rozpatrywania sprawy po raz pierwszy. Obowiązek taki nałożył na powoda dopiero Sąd Rejonowy w Poznaniu wyrokiem z dnia 17 marca 2005 r., w którym uznał pozwanego za winnego czynu, z art. 284 § 2 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. a także czynu z art. 267 k.k. z 1969 r. Wyrok ten wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 30 sierpnia 2005 r. został utrzymany w mocy co do pierwszego czynu natomiast uchylony (wraz z umorzeniem postępowania) co do drugiego czynu z powodu przedawnienia. Wyrok ten został z kolei uchylony przez Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2006 r. i przekazany Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 9 listopada 2006 r. uchylił wyrok Sądu Rejonowego w zakresie obowiązku naprawienia szkody ze względu na zakaz reformationis in peius (obowiązku naprawienia szkody nie ujęto przy pierwszym rozpoznaniu sprawy). W trakcie postępowania karnego strona powodowa wniosła w dniu 10 lipca 2000 r. powództwo do sądu pracy o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 82.500 zł. Postępowanie to [...] zostało zawieszone na zgodny wniosek stron z dniem 28 maja 2002 r. a następnie, z uwagi na brak wniosku o jego podjęcie, umorzone postanowieniem z dnia 20 stycznia 2006 r. W dniu 7 lutego 2008 r. w niniejszym postępowaniu pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia. W piśmie z dnia 5 maja 2008 r. przedstawił własne wierzytelności pozwanego względem powoda (na kwotę 39.466,18 zł) nadające się do potrącenia, oświadczając, że potrąca je z wierzytelnością powoda. Pełnomocnik pozwanego dysponował w postępowaniu pełnomocnictwem procesowym, zaś pozwany nie potwierdził tej czynności.