Postanowienie SN z dnia 22 listopada 2011 r., sygn. IV KK 267/11

Pojęcie podwójnej karalności należy rozumieć szeroko, co oznacza, że badając spełnienie warunku podwójnej karalności należy nie tylko odwołać się do treści przepisu polskiego Kodeksu karnego, który mógłby odpowiadać przepisowi Kodeksu karnego austriackiego, ale i do obowiązującej wykładni odnoszącej się do zakresu stosowania tego przepisu w systemie prawa polskiego. Oceniać należy bowiem całą sytuację faktyczną, w celu ustalenia, czy możliwe jest na podstawie polskiego prawa karnego postawienie sprawcy zarzutu dokonania danego czynu.

Katalog orzeczeń wymienionych w art. 537 § 1 i 2 k.p.k. nie ma charakteru katalogu zamkniętego. Treść tych przepisów nie przesądza więc o dopuszczalności wydania przez Sąd Najwyższy, orzekający w postępowaniu kasacyjnym, orzeczenia tylko w jednej z postaci w nim przewidzianych. Regulacja przewidziana w art. 537 § 1 i 2 k.p.k., polegająca na wyliczeniu rodzajów orzeczeń właściwych dla postępowania kasacyjnego, nie może w szczególności wyłączać uprawnienia do wydania także orzeczenia innego rodzaju, nienaruszającego przy tym zasad tego szczególnego środka zaskarżenia, ale uwzględniającego specyfikę danej sprawy i potrzebę wydania rozstrzygnięcia racjonalnego.

Z uzasadnienia:

„Słusznie skarżący podniósł, że zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. e Konwencji o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 r., jedną z przesłanek dopuszczalności przejęcia kary do wykonania jest spełnienie warunku podwójnej karalności czynu, co do którego orzeczenie ma zostać przejęte do wykonania w Polsce. Podwójna karalność, stanowiąca tu warunek współpracy w sprawach karnych, oznacza w przypadku przejęcia kary do wykonania na terytorium innego państwa niż wydające wyrok skazujący, że warunkiem orzeczenia o dopuszczalności odbywania kary pozbawienia wolności w innym państwie, niż państwo skazania jest uznanie takiego czynu za przestępstwo zarówno przez ustawę obowiązującą w miejscu jego popełnienia, jak i państwie, na terytorium którego ma zostać wykonana przekazywana kara pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie warunek podwójnej karalności nie został spełniony w odniesieniu do jednego z czynów przypisanych skazanemu przez sąd austriacki, a mianowicie czynu polegającego na zatajeniu przez skazanego dokumentów, którymi nie miał wyłącznego prawa rozporządzać, tj. urzędowych tablic rejestracyjnych. Również art. 611b § 1 pkt 5 k.p.k., na podstawie którego sąd polski wydał postanowienie o dopuszczalności przejęcia do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec Dariusza D., stanowi, że przejęcie orzeczenia do wykonania jest niedopuszczalne, jeśli czyn wskazany we wniosku o przejęcie nie stanowi czynu zabronionego według prawa polskiego.