Postanowienie SN z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. II UZ 23/11

Sprawa o wypłatę części uzupełniającej emerytury rolniczej jest sprawą prawo majątkowe, w której skarga kasacyjna jest dopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia ustalona na podstawie art. 22 k.p.c. nie jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych (art. 398² § 1 zdanie drugie k.p.c.). Wartość tak ustalona nie ulega zwiększeniu o dochodzone wyrównanie świadczenia za okres wsteczny.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar (sprawozdawca), Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lipca 2011 r. sprawy z wniosku Alfredy N., Władysława N. przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Placówka Terenowa w W. o wysokość świadczenia, na skutek zażalenia wnioskodawców na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 lutego 2011 r. [...]

oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2010 r. [.] Sąd Apelacyjny w Gdańsku odrzucił na podstawie art. 398 § 2 k.p.c. skargę kasacyjną wnioskodawców Alfredy N. i Władysława N. od wyroku tego Sądu z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego o wysokość świadczenia, wskazując w uzasadnieniu, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie nie jest prawo do emerytury, a jedynie wysokość części uzupełniającej emerytury rolniczej. Spór dotyczy więc prawa majątkowego, odnośnie do którego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalność skargi kasacyjnej jest uwarunkowana wykazaniem wartości przedmiotu zaskarżenia w wysokości co najmniej 10.000 zł (art. 398 § 1 k.p.c.). Emerytura jest świadczeniem powtarzającym się, stąd o wartości przedmiotu zaskarżenia decyduje wartość dochodzonego świadczenia za okres 1 roku (art. 22 k.p.c.). W ocenie Sądu drugiej instancji, wnioskodawcy nie wykazali wiarygodnego sposobu wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia jako różnicy pomiędzy dochodzonym a pobieranym świadczeniem, a jedynie podali wartość przedmiotu zaskarżenia, licząc ją od kwoty całej emerytury. Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie skarga kasacyjna nie jest dopuszczalna, przy czym powołując się na treść art. 398 § 1 k.p.c., podniósł, że przepis ten przewiduje ograniczenie dopuszczalności skargi we wszystkich sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, poza sprawami o przyznanie i wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000 zł. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, pełnomocnik wnioskodawców w skardze kasacyjnej nieprawidłowo określił wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 20.682 zł (po 10.342 zł w stosunku do każdego z wnioskodawców) podczas gdy wartość ta, według zasad określonych w art. 22 k.p.c., powinna wynosić dwunastokrotność kwoty 656,85 zł, stanowiącej część uzupełniającą emerytury, czyli kwotę 7.882,20 zł. W związku z tym, skoro wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od kwoty 10.000 zł, skargę kasacyjną jako niedopuszczalną, należało odrzucić.