Wyrok SN z dnia 29 września 2011 r., sygn. IV CSK 634/10

Cywilnoprawna ochrona dóbr osobistych oparta jest na konstrukcji prawa podmiotowego, niemajątkowego, o charakterze bezwzględnym. Oznacza to powszechny, obciążający wszystkie inne podmioty obowiązek nieingerencji w określoną sferę podmiotu uprawnionego, niewkraczania w sferę jego uprawnień. Bezwzględny charakter prawa osobistego oznacza, że potencjalne roszczenia ochronne kierowane są przeciwko każdemu, kto bezprawnie narusza chronione prawo. Z chwilą, gdy taki ogólny zakaz zostanie pogwałcony, miedzy osobą naruszającą zakaz a osobą uprawnioną nawiązuje się stosunek prawny, w ramach którego uprawniony może wystawić z odpowiednimi roszczeniami. Rodzaj roszczeń wynika z ustawy, służą one usunięciu faktu bądź zagrożenia bądź naruszenia dobra, ich podstawą jest sam fakt stworzenia stanu sprzecznego z prawem. Przesłankami roszczeń są zatem elementy wyłącznie przedmiotowe, ich skuteczność jest niezależna od elementów podmiotowych takich jak wina, dobra czy zła wiara osoby, przeciwko której się roszczenia się kieruje; roszczenia są więc ukształtowane jako obiektywne, całkowicie oderwane od uświadamiania sobie przez pozwanego samego faktu naruszenia cudzego prawa. Zasadnicza różnica pomiędzy roszczeniem będącym elementem wierzytelności i roszczeniem chroniącym dobra osobiste jest to iż obowiązek oznaczonego zachowania naruszyciela stanowi tu element konstrukcji prawa bezwzględnego, co umożliwia prawidłową realizację roszczenia ochronnego. Powstały stosunek prawny konstrukcyjnie odpowiada zatem stosunkowi prawnorzeczowemu. Funkcja zachowania zobowiązanego jest w tym stosunku funkcją pomocniczą, zachowanie jest nakierowane na przywrócenie możliwości wykonywania prawa bezwzględnego.