Postanowienie SN z dnia 21 września 2011 r., sygn. I CSK 651/10

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)

SSN Bogumiła Ustjanicz

SSA Marek Machnij (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Bożenny K. i Eugeniusza K.

przy uczestnictwie Miasta W., Małgorzaty K., Aleksandry M., Stefana S. i Grzegorza S.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 21 września 2011 r.,

skargi kasacyjnej uczestnika postępowania Miasta W.

od postanowienia Sądu Okręgowego w W.

z dnia 9 marca 2010 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w W. postanowieniem z dnia 9 marca 2010 r. zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w W. z dnia 15 maja 2009 r., stwierdzając nabycie w wyniku zasiedzenia przez Bożennę Marię i Eugeniusza Józefa małżonków K. z dniem 27 maja 2005 r. własności nieruchomości położonej w W. przy ul. B., składającej się z działki ewidencyjnej nr 16 oraz projektowanych działek nr 10/16 i 10/18.

Podstawą tego orzeczenia były następujące ustalenia i wnioski:

Przedmiotowa nieruchomość była od 1934 r. własnością Ludwika C. Następnie, na podstawie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm. - dalej powoływanego jako „dekret”) stała się własnością Miasta W., a potem Skarbu Państwa, zaś po utworzeniu samorządu gminnego ponownie stała się własnością Miasta W. Umową z dnia 11 lutego 1949 r. Ludwik C. przeniósł prawa do tej nieruchomości, przysługujące mu na podstawie w/w dekretu, na swoje córki Natalię Ś. i Mariannę D., na każdą po ˝ części. Na podstawie ustnej umowy jego córek działka została podzielona na dwie części w ten sposób, że część zachodnia, zabudowana budynkiem mieszkalnym, przypadła Mariannie D., a niezabudowana część wschodnia - Natalii Ś., która wraz z córkami Aleksandrą M. i Marianną S. zamieszkiwała gościnnie w budynku mieszkalnym Marianny D. Osoby te czuły się właścicielami w stosunku do przypadających im części nieruchomości.