Wyrok SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. I CSK 57/10

Powód powołuje się bowiem na wytoczenie najpierw powództwa sondażowego o część nabytej wierzytelności, przyznając tym samym, że przynajmniej w czasie, kiedy wystąpił roszczeniem częściowym miał świadomość, że roszczenie jest wątpliwe i konieczne jest jego dochodzenie na drodze sądowej. Takie zachowanie było gospodarczo racjonalne, jednak w sposób oczywisty odsuwało w przyszłość i poddawało działaniu czasu resztę wierzytelności, z czym wierzyciel musiał się liczyć. Nie sposób się dopatrzyć szczególnych okoliczności powodujących, że podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia pozostawałoby w kolizji z powszechnym poczuciem słuszności [art. 5 k.c.] w tym, że powód nie chciał podejmować ryzyka prowadzenia procesu o całość nabytej wierzytelności.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)

SSN Dariusz Dończyk

SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa Edmunda P.

przeciwko P. S.A. w W.

o zapłatę,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 17 listopada 2010 r.,

skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.

z dnia 10 czerwca 2009 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem zaocznym z dnia 14 maja 2008 r. Sąd Okręgowy w W. zasądził od pozwanych P. S.A. w W. na rzecz powoda Edmunda P. kwotę 204 870 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu.

Po rozpoznaniu sprawy na skutek sprzeciwu wniesionego przez pozwanego, Sąd Okręgowy orzeczeniem z dnia 17 września 2008 r. utrzymał w mocy wyrok zaoczny, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące fakty:

Roszczenie powoda dotyczy zwrotu wartości nakładów w postaci placów, dróg i chodników znajdujących się na nieruchomości w B. przy ul. Z. Nieruchomość ta stanowi własność Skarbu Państwa, a pozwany jest jej użytkownikiem wieczystym. W latach 1970 - 1992 dzierżawcą tej nieruchomości było Przedsiębiorstwo Spedycji Krajowej w B., które wzniosło budynki, przeprowadziło remont nawierzchni, wybudowało place, drogi i chodniki o pow. 8 300 m. Po ogłoszeniu upadłości tego przedsiębiorstwa i rozwiązaniu umowy dzierżawy powstało po jego stronie roszczenie o zwrot wartości poczynionych nakładów. Wierzytelność syndyk masy upadłości za zezwoleniem sędziego - komisarza sprzedał z wolnej ręki Rafałowi G. Ten przeniósł nabyte prawa i roszczenia na rzecz Regionalnego Funduszu Wspierania Przedsiębiorczości i Poręczeń z siedzibą w O., od którego w dniu 7 maja 2002 r. prawa i roszczenia do nakładów w postaci placów, dróg i chodników nabył powód.