Postanowienie SN z dnia 2 marca 2009 r., sygn. V KK 7/09

Niezbędnym (…) warunkiem ubiegania się o zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w., jest więc oczywiście to, aby wymagany (roczny) okres odroczenia, którego można udzielić kilkakrotnie, wynikał z postanowień sądu.

Z uzasadnienia:

„Z treści art. 152 k.k.w. wynika jednoznacznie, że podstawową przesłanką stosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, orzeczonej prawomocnie w sposób bezwzględny, jest korzystanie przez skazanego z odroczenia wykonania tej kary przez okres co najmniej roku. Instytucja odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności została z kolei opisana w przepisach art. 150 i art. 151 k.k.w. W świetle tych unormowań żadnych wątpliwości nie może nasuwać stwierdzenie, iż fakt odroczenia wykonania tej kary musi być stwierdzony orzeczeniem sądu. W art. 151 § 2 k.k.w. jest wszak mowa wprost, że okres odroczenia biegnie od dnia wydania w tym przedmiocie postanowienia. Niezbędnym zatem warunkiem ubiegania się o zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w., jest więc oczywiście to, aby wymagany (roczny) okres odroczenia, którego można udzielić kilkakrotnie, wynikał z postanowień sądu (zob. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2000 r., II KKN 80/00, Lex nr 50929).