Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. III SK 26/08

Porozumienie ma na celu ograniczenie konkurencji, nie tylko wtedy, gdy strony porozumienia mają zamiar ingerencji w funkcjonowanie mechanizmu konkurencji, ale także, gdy z przedmiotu poczynionych uzgodnień wynika, że nieodzownym skutkiem porozumienia jest ograniczenie konkurencji.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 stycznia 2009 r. sprawy z powództwa Henryka S. i Stanisława P. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanego Leszka S. o ochronę konkurencji, na skutek skarg kasacyjnych powodów od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2008 r. [...]

1. oddalił skargi kasacyjne,

2. zasądził od każdego z powodów na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwoty po 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2005 r. [...] Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes Urzędu) uznał na podstawie art. 10 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 86, poz. 804, ze zm., dalej jako „ustawa") za praktykę ograniczającą konkurencję na rynku lokalnym usług żeglugi rzecznej pasażerskiej na rzece Wisła w rejonie miasta K.D. porozumienie polegające na uzgodnieniu przez Henryka S. (prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Żegluga Pasażerska w K.D.), Stanisława P. (prowadzącego działalność gospodarczą w K.D.) oraz Edwarda W. (prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.T. -Pole Namiotowe w K.D.) sposobu licytowania w trakcie przetargu ustnego na dzierżawę stanowisk cumowniczych zlokalizowanych przy wale wiślanym w K.D., przeprowadzonego w dniu 15 września 2004 r. przez Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w L. i stwierdził zaniechanie stosowania tej praktyki oraz na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy nałożył na Henryka S. karę pieniężną w wysokości 35 000 zł (słownie: trzydzieści pięć tysięcy złotych), zaś na Stanisława P. karę pieniężną w wysokości 3 000 zł (słownie: trzy tysiące złotych).