Wyrok SN z dnia 25 lutego 2009 r., sygn. II UK 221/08

Do nabycia przez osobę represjonowaną prawa do dodatku pielęgnacyjnego w zwiększonej wysokości (art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 ze zm.), konieczne jest istnienie związku przyczynowego między całkowitą niezdolnością do pracy i niezdolnością do samodzielnej egzystencji a pobytem w miejscach określonych w art. 3 i art. 4 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.).

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 lutego 2009 r. sprawy z wniosku Ireny N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych - Oddziałowi w W. o rentę inwalidy wojennego, na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2008 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2006 r. Sąd Okręgowy Warszawa Praga - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie oddalił odwołanie Ireny N. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w W. z dnia 13 października 2005 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm., zwanej dalej ustawą o kombatantach). Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne. Wnioskodawczyni (ur. 16 kwietnia 1930 r.) z wykształcenia ekonomista, w okresie od grudnia 1944 r. do kwietnia 1945 r. przebywała w obozie koncentracyjnym w F. W oparciu o orzeczenie lekarza orzecznika, organ rentowy, decyzją z dnia 1 października 1998 r. przyznał jej rentę z tytułu całkowitej trwałej niezdolności do pracy w związku z pobytem w miejscach odosobnienia na podstawie ustawy o kombatantach, poczynając od dnia 1 sierpnia 1998 r. W dniu 4 lipca 2005 r. wnioskodawczyni wystąpiła o uzupełnienie orzeczenia inwalidztwa wojennego osoby represjonowanej o ustalenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2005 r. lekarz orzecznik stwierdził, że wnioskodawczyni jest całkowicie i trwałe niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzystencji, przy czym całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku z pobytem w obozie koncentracyjnym. Na skutek wniesionego przez wnioskodawczynię sprzeciwu, orzeczeniem z dnia 15 września 2005 r. komisja lekarska uznała ją za trwale całkowicie niezdolną do pracy bez związku z pobytem w obozie. Naczelny Lekarz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, działając w trybie nadzoru Prezesa Zakładu nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy, przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez komisję lekarską, która powtórnie uznała wnioskodawczynię jedynie za trwale całkowicie niezdolną do pracy bez związku z pobytem w obozie koncentracyjnym. W konsekwencji, zaskarżoną decyzją organ rentowy wstrzymał wnioskodawczyni dalszą wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy o kombatantach.