Postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2008 r., sygn. II KK 243/08

Zamiar (…), a raczej jego brak, na który powołuje się obrońca skazanej, jest faktem psychologicznym podlegającym takim samym regułom dowodzenia, jak pozostałe znamiona przypisanego skazanej przestępstwa. Wywody skarżącego, związane z tą kwestią, oceniać należy także jako oczywiście bezzasadne, gdyby postrzegać je przez pryzmat błędu co do okoliczności stanowiącej znamię (art. 28 § 1 k.k. - skazana pozostawała w błędzie co do swojej trzeźwości). Nawet w świetle przywoływanych w kasacji okoliczności nie byłoby podstaw do uznania, że skazana pozostawała w błędzie skoro z wyniku pierwszego badania wynika, że jej krew zawierała przeszło 2 promile alkoholu.