Wyrok SN z dnia 7 października 2008 r., sygn. III KK 153/08

Oceniając (…) zarzuty naruszenia prawa materialnego - art. 190 § 1 k.k., art. 245 k.k. i 216 § 1 k.k. sądy obu instancji powinny były wziąć pod uwagę „specyficzne” wzajemne relacje cechujące nieformalny związek, w którym pokrzywdzona i oskarżony pozostawali przez okres ośmiu lat przyzwalając na posługiwanie się wobec siebie i innych słownictwem powszechnie uważanym za obraźliwe. (…)

Wypowiedzi obu stron powinny być przez sądy analizowane z uwzględnieniem ich kontekstu, który obejmuje także towarzyszące wypowiedziom zachowania. W tej sprawie sąd winien rozważyć, czy zachowanie oskarżonego oceniane na tle charakterystycznych dla wieloletniego wspólnego pożycia obu stron, panujących pomiędzy nimi stosunków, mogą zostać zakwalifikowane jako wywołujące u pokrzywdzonej realne obawy.

Z uzasadnienia:

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja jest zasadna, zaś wywiedzione w niej zarzuty zasługują na uwzględnienie. Rozpoznając sprawę P. K. P. sąd drugiej instancji dokonał kontroli apelacyjnej zaskarżonego orzeczenia w sposób niezgodny z dyrektywami art. 457 § 3 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. Nie wykazał on w sposób prawidłowy, że przeprowadzona kontrola apelacyjna była wystarczająco wnikliwa - kwitując zarzuty apelacyjne ogólnikowymi i sprzecznymi z zasadą swobodnej oceny dowodów konstatacjami. Co więcej, bezkrytycznie zaaprobował dokonane w sposób niezgodny z art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. ustalenia faktyczne, na których oparł swoje orzeczenie sąd meriti.