Wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2008 r., sygn. I PK 245/07

Pominięcie w zaświadczeniu o zarobkach wydanym na podstawie art. 125 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun­duszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) premii przysługującej pracownikowi według dokumentów zawartych w jego aktach osobowych, bez podjęcia próby wyjaśnienia, czy pracownik premię tę otrzymywał oraz bez powiadomienia go o takim pominięciu, świadczy o nienależytym wykonaniu zobowiązania z winy pracodawcy (art. 471 k.c.).

Przewodniczący SSN Romualda Spyt,

Sędziowie SN: Józef Iwulski (sprawoz­dawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 kwietnia 2008 r. sprawy z powództwa Tadeusza G. przeciwko Fabryce Osprzętu Samocho­dowego „P.” SA w Ł. o odszkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2007 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2007 r. [...] Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi w sprawie z powództwa Tadeusza G. przeciwko Fabryce Osprzętu Samochodowego „P.” Ł. SA w Ł. o odszkodowanie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 17.552,66 zł tytułem odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy emeryturą otrzymaną przez powoda w okresie od września 1999 r. do marca 2005 r., a emeryturą, którą powód otrzymałby w tym okresie, gdyby pozwany pracodawca uwzględnił pełną wysokość wynagrodzenia powoda w wydanym w 1999 r. zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w Fabryce Osprzętu Samo­chodowego „P.” w Ł. od 17 marca 1958 r. do 30 września 1979 r. W dniu 15 września 1999 r. były pracodawca na wniosek powoda wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, w którym wysokość wynagrodzenia ustalono na podstawie umów o pracę i dokumentów dotyczących wynagrodzeń znajdujących się w aktach osobo­wych powoda. W zaświadczeniu nie uwzględniono premii wyszczególnionych w do­kumentach płacowych. Na podstawie tego zaświadczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 6 października 1999 r. przyznał powodowi prawo do emery­tury od dnia 1 września 1999 r., przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 168,74%. W październiku 2004 r. w archiwum pozwanej Spółki odnaleziono kartoteki płacowe wielu byłych pracowników, w tym powoda. Na ich podstawie w dniu 23 marca 2005 r. wystawiono powodowi nowe zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Po uwzględnieniu tego dokumentu ZUS decyzją z dnia 28 kwietnia 2005 r. ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury powoda na 206,55% i dokonał przeliczenia jego emerytury od dnia 1 kwietnia 2005 r., przy przyjęciu tego wskaźnika. W okresie od września 1999 r. do marca 2005 r. powód otrzymał emeryturę w łącznej kwocie 98.666,46 zł. Gdyby w tym okresie otrzymywał emeryturę obliczoną według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynoszącego 206,55%, to otrzymana w tym okresie emerytura wyniosłaby 116.317,44 zł.