Wyrok SN z dnia 11 stycznia 2006 r. sygn. II PK 110/05

Pracownik może domagać się ustalenia, że nie jest zobowiązany do powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy z tytułu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 189 k.p.c).

Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk

Sędziowie SN: Beata Gudowska (sprawozdawca), Roman Kuczyński

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2006 r. sprawy z powództwa Sebastiana R. przeciwko „W.” Spółce z o.o. w S.L. o ustalenie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2004 r. [...]

1. oddaIił kasację,

2. zasądził od Sebastiana R. 120 zł (sto dwadzieścia) na rzecz „W.” Spółki z o.o. w S.L. tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Pozwem z dnia 12 listopada 2003 r. Sebastian R. wniósł o ustalenie, że po ustaniu stosunku pracy z dniem 3 września 2003 r. nie jest zobowiązany do powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej wobec pozwanej „W.” Spółki z o.o. w S.L. Roszczenie oparł na twierdzeniu, że zawarta z nim umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy jest nieważna z mocy prawa, gdyż w czasie pracy nie dysponował szczególnie ważnymi informacjami, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Jednocześnie wskazywał na okoliczności powodujące wygaśnięcie zakazu konkurencji, takie jak utrzymywanie się po ustaniu stosunku pracy braku przyczyn uzasadniających ten zakaz (niedysponowanie szczególnie ważnymi informacjami) oraz niewywiązywanie się pracodawcy z obowiązku zapłaty odszkodowania w należytej wysokości. Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2004 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu oddalił powództwo. Ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanej Spółce od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 3 września 2003 r. na stanowisku przedstawiciela handlowego. Przy zawarciu umowy o pracę w dniu 17 grudnia 2002 r. zobowiązał się do niepodejmowania działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy w okresie 3 lat od ustania stosunku pracy. Za działalność konkurencyjną uznano każdą prowadzoną niezależnie od formy prawnej działalność gospodarczą na terenie Polski, zarówno przez podmioty krajowe, jak zagraniczne, wchodzącą w zakres przedmiotu działalności pracodawcy. Oznaczało to, że powód nie miał podejmować pracy lub innych usług oraz działalności gospodarczej na własny lub cudzy rachunek lub pełnić funkcji w organach zarządzających, kontrolnych lub stanowiących innych osób, a także funkcji doradczych, jeżeli osoby te lub ich działalność były konkurencyjne dla pracodawcy. Nie mógł także podejmować jakichkolwiek działań zmierzających do zatrudnienia na własny lub cudzy rachunek osób spośród władz i pracowników pracodawcy oraz wchodzić w jakiekolwiek stosunki faktyczne lub prawne z kontrahentami pracodawcy z ostatniego roku przed ustaniem stosunku pracy albo z którymi toczyły się w tym czasie rokowania o nawiązanie stosunku w celu gospodarczym. W zamian za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej pracodawca miał wypłacać powodowi odszkodowanie w wysokości 25% wynagrodzenia otrzymywanego w ostatnim miesiącu trwania umowy, a za naruszenie zakazu zastrzeżono karę umowną w kwocie 40.000 zł.