Postanowienie SN z dnia 30 maja 2006 r. sygn. I PZ 6/06

Do oceny, czy zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji wnoszone do Sądu Najwyższego spełnia wymagania konstrukcyjne, stosuje się odpowiednio art. 394 § 3 k.p.c. (do którego bezpośrednio i wyraźnie nawiązuje art. 3941 § 3 k.p.c), a nie art. 368 § 1 pkt 1-3 i pkt 5 k.p.c.

Przewodniczący SSN Beata Gudowska

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 maja 2006 r. sprawy z powództwa Czesława N. przeciwko „I.-J." SA w J. o zapłatę, na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu z dnia 14 lutego 2006 r. [...]

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu postanowieniem z 30 stycznia 2006 r. [...] odrzucił wniosek pełnomocnika strony pozwanej o doręczenie uzasadnienia wyroku tego Sądu z 12 stycznia 2006 r.

Powyższe postanowienie zaskarżył zażaleniem pełnomocnik strony pozwanej. W zażaleniu określono, że jest ono wniesione „na postanowienie z 30 stycznia 2006 r". Skarżący wniósł „o uchylenie zaskarżonego postanowienia". W uzasadnieniu zażalenia podniesiono argumenty, z których wynika, że skarżący nie zgadza się z dokonaną przez Sąd Okręgowy interpretacją art. 387 § 3 k.p.c.