Wyrok SN z dnia 10 maja 2006 r., sygn. II BP 2/06

Przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie na podstawie art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o ne­gocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) dotyczył całości wynagrodzenia za pracę (wszystkich jego składników) i mógł być zrealizowany przez przyznanie szczególnego dodatku.

Dokonanie przez sąd wykładni prawa sprzecznej z treścią przepisu, nieuwzględniającej innych regulacji prawnych, naruszającej zasady utrwalone w orzecznictwie, a nadto bez ustosunkowania się do prawnej argumentacji strony, uzasadnia skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomoc­nego orzeczenia (art. 424¹¹ § 2 w związku z art. 424¹ § 1 k.p.c.).

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski,

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Józef Iwulski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 maja 2006 r. sprawy z powództwa Artura H., Rafała S. i Rajmunda C. przeciwko Samo­dzielnemu Publicznemu Zespołowi Opieki Zdrowotnej [...] w R. o wyrównanie wyna­grodzenia za dyżury medyczne, na skutek skargi strony pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 23 czerwca 2005 r. [...] stwierdził, że wyrok Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 23 czerwca 2005 r. [...] jest niezgodny z prawem.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 marca 2005 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Rzeszowie zasądził od strony pozwanej Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] w R. na rzecz powodów Artura H., Rafała S. i Rajmunda C. stosowne kwoty tytu­łem wyrównania wynagrodzenia za dyżury medyczne za lata 2002-2004. Sąd Rejo­nowy stwierdził, że w art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym syste­mie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) jest mowa o przyro­ście przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia łącznie ze skutkami wzrostu wszyst­kich składników wynagrodzenia. W ocenie Sądu Rejonowego to „wynagrodzenie miesięczne” obejmuje wynagrodzenie zasadnicze i stałe dodatki do niego. Wzrost tych wszystkich składników wynagrodzenia miesięcznego ma spowodować przyrost wynagrodzeń poszczególnych pracowników o kwoty minimalne, wskazane w tym przepisie. W odniesieniu do powodów dotyczy to przyrostu wszystkich stałych skład­ników wynagrodzeń, tj. wynagrodzenia zasadniczego, dodatku za staż i dodatku funkcyjnego. Zdaniem Sądu Rejonowego, obowiązek wynikający z tego przepisu nie może zostać zrealizowany przez wypłatę dodatku do wynagrodzenia. Przyrost wyna­grodzenia zasadniczego powoduje zmianę wysokości pochodnych składników wyna­grodzenia liczonych od wynagrodzenia zasadniczego, w tym wynagrodzenia za dy­żury medyczne.