Wyrok SN z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. II PK 91/06

Nie jest uzasadnione żądanie wydania orzeczenia zobowiązującego pracodawcę do złożenia oświadczenia woli w sytuacji, gdy wynagrodzenie podwyższone o kwotę określoną w art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o nego­cjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) zostało pracownikowi wypłacone.

Przewodniczący SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca), Zbigniew Myszka.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 listopa­da 2006 r. sprawy z powództwa Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodo­wego w Warszawie działającego na rzecz Alicji O. i Ewy P. przeciwko Akademickie­mu Szpitalowi Klinicznemu w W. o wynagrodzenie i zadośćuczynienie, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 października 2005 r. [....]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Ogólnopolski Akademicki Związek Zawodowy w Warszawie wnosił o zasądzenie od Akademickiego Szpitala Klinicznego w W. na rzecz Alicji O. 32.688,40 zł i na rzecz Ewy P. 32.760 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia oraz zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Alicja O. i Ewa P. nie wstąpiły do procesu w charak­terze powódek. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2005 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu oddalił powództwo. Sąd ustalił, że Ewa P. jest za­trudniona w pozwanym Szpitalu od 2 kwietnia 1996 r. W grudniu 2000 r. między stroną pozwaną a Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgniarek i Położnych zostało zawarte porozumienie, w którym strony ustaliły wzrost wynagrodzenia dla personelu pielęgniarskiego począwszy od 1 stycznia 2001 r. średnio 250 zł brutto do uposażenia zasadniczego na każdy etat pielęgniarski. Wynagrodzenie zasadnicze Ewy P. w 2000 r. wynosiło 913 zł, a od 1 stycznia 2001 r. 1.134 zł, czyli wzrosło o 221 zł. Miesięczny wzrost wynagrodzenia (wynagrodzenie zasadnicze + dodatki) w porównaniu z grudniem 2000 r. wyniósł 356,38 zł. Od dnia 6 grudnia 2004 r. rozpoczęto spłatę należności za 2002 r. w kwocie 1.322,76 zł w 6 ratach i do dnia 3 marca 2005 r. wpłacono 4 raty w sumie 881,84 zł. W dniu 9 kwietnia 2001 r. dokonano wy­powiedzenia warunków płacy w zakresie dodatkowego wynagrodzenia rocznego, a w dniu 11 września 2003 r. w zakresie premii regulaminowej. Ewa P. nie złożyła oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków. Od 1 stycznia 2004 r. przy­znano jej wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1.200 zł miesięcznie. Alicja O. została zatrudniona od dnia 14 stycznia 2002 r. z wynagrodzeniem zasadniczym 1.090 zł. Wynagrodzenie brutto ze wszystkimi składnikami wynosiło ponad 1.370 zł. W ramach wynagrodzenia miała wliczoną podwyżkę wynikającą z ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45). Ustawą zmieniającą wprowadzono art. 4a określający obowiązek podwyższenia wynagrodzeń pracowników służby zdrowia o 203 zł od 1 stycznia 2001 r. i 110 zł od 1 stycznia 2002 r. Wynagrodzenie obu powódek obejmowało te podwyżki, z tym, że Ewie P. podwyżkę za 2002 r. wypłacano od 6 grudnia 2004 r. w sześciu ratach. Regulacja zawarta w art. 4a ma cha­rakter przejściowy, zatem żądanie podwyższenia wynagrodzenia za kolejne lata poczynając od 2003 r. nie znajduje uzasadnienia. Wynagrodzenie obu pracownic w tych latach wzrastało i było wyższe niż suma minimalnego wynagrodzenia i podwyżek za 2001 r. i 2002 r. Podwyżki za te ostatnie lata również zostały wypłacone na podstawie zawartego w 2000 r. porozumienia. W uchwale z dnia 16 grudnia 2004 r., II PZP 12/04, Sąd Najwyższy stwierdził, że uzyskanie przez pracownika przyrostu wynagrodzenia wyższego niż przewidziany w art. 4a ust. 1 lub 2 ustawy zaspokaja jego roszczenie o podwyżkę wynikającą z tego przepisu także wówczas, gdy praco­dawca był zobowiązany do podwyższenia wynagrodzeń pracowników na podstawie porozumienia zbiorowego zawartego w 2000 r. z zakładowymi organizacjami związkowymi reprezentującymi pracowników tego zakładu. Roszczenie Ewy P. dotyczące wypłaty nagród rocznych i premii regulaminowej nie zasługują na uwzględnienie, gdyż w zakresie tych składników wynagrodzenia pracodawca skutecznie wypowiedział warunki płacy, a należności z tego tytułu do upływu terminu wypowiedzenia zostały jej wypłacone. Brak jest również podstaw do uwzględnienia żądania dotyczącego zobowiązania pracodawcy do wypowiadania umów o pracę w przypadku ich podwyższania. Nie znajduje podstaw żądanie zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, gdyż nie można przyjąć, że wypłata wynagrodzenia w wysokości uwzględniającej podwyżkę jest niegodziwa.