Postanowienie SN z dnia 20 listopada 2006 r., sygn. I BP 11/06

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzecze­nia, niewskazująca przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 424⁸ § 1 w związku z art. 424⁵ § 1 pkt 3 k.p.c.).

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 listopa­da 2006 r. sprawy z powództwa Marii A. przeciwko Starostwu Powiatowemu w K. o odszkodowanie i wynagrodzenie, na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 18 października 2005 r. [...]

o d r z u c i ł skargę.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 października 2005 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpie-czeń Społecznych w Łodzi zmienił zaskarżony apelacją strony pozwanej wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Kutnie z dnia 16 czerwca 2005 r. w jego punkcie II doty-czącym zasądzenia na rzecz powódki Marii A. wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.) i po­wództwo w tym zakresie oddalił. Sąd drugiej instancji podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, które w zakresie niezbędnym dotyczącym podstawy rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy skargi powód­ki przedstawiają się następująco. Powódka Maria A., zatrudniona od 1 października 1977 r. w Rejonie Dróg Publicznych w K., z dniem 1 lipca 1991 r. stała się pracowni­kiem Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w W., a pracę świadczyła w Zarządzie Dróg w K. W dniu 1 września 1994 r. Naczelny Dyrektor Okręgu Dróg Publicznych w