Postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2005 r. sygn. II KZ 49/05

Odmowa przyjęcia własnego wniosku skazanego o wznowienie jego procesu oraz takiegoż zażalenia na tę odmowę nie naruszają zasady równości obywateli wobec prawa, gdyż każdy oskarżony, jak i każdy pokrzywdzony, będący stroną, występując o wznowienie postępowania, musi spełnić takie same warunki formalne, aby skutecznie złożyć ów wniosek lub zażalenie.

Z uzasadnienia

Zarówno wniosek o wznowienie postępowania karnego jak i zażalenie na odmowę przyjęcia takiego wniosku objęte są przymusem adwokacko-radcowskim, co oznacza, że muszą one być sporządzone i podpisane przez adwokata lub radcę prawnego (art. 545 § 2 k.p.k.). Jeżeli wnioskodawcę nie stać na poniesienie kosztów pomocy prawnej związanej z wyborem adwokata (radcy prawnego) może wystąpić do sądu o ustanowienie mu obrońcy lub pełnomocnika z urzędu, ale musi wówczas sam wykazać i to w należyty sposób, że nie jest w stanie bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny ponieść wskazanych kosztów (art. 78 § 1 k.p.k.). Nie wystarcza tu samo stwierdzenie o trudnej sytuacji materialnej (finansowej) wnioskodawcy. Niezbędne jest bowiem wykazanie takiego twierdzenia stosownymi dokumentami, a obowiązek ten obciąża występującego o powołaniu mu adwokata z urzędu. W sprawie niniejszej skarżący odwoływał się jedynie do swoich własnych twierdzeń o trudnej sytuacji finansowej, nigdy jednak nie przedstawił żadnego dokumentu na potwierdzenie głoszonej tezy. To zaś uniemożliwiało powołanie mu adwokata z urzędu, a tym sam i uwzględniania czynności procesowych dokonywanych przezeń, niezgodnie z wymogami prawa, samodzielnie.