Wyrok SN z dnia 13 grudnia 2005 r. sygn. II BP 3/05

Niezgodne z prawem w rozumieniu art. 424⁴ k.p.c. jest orzeczenie krzywdzące stronę przez rozstrzygnięcie sprzeczne z jednoznacznie rozumianym przepisem prawa regulującym określone uprawnienie lub obowiązek.

Przewodniczący SSN Beata Gudowska

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2005 r. sprawy z powództwa W. Spółdzielni Ogrodniczej w W. przeciwko Adamowi D. o odszkodowanie, na skutek skargi pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 7 lutego 2005 r. [...]

oddalił skargę.

Uzasadnienie

Adam D. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2005 r. [...] oddalającego jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi z dnia 22 października 2003 r. [...]. Wyrokiem tym zasądzono od tego pozwanego na rzecz powódki W. Spółdzielni Ogrodniczej w W. kwotę 4.441,18 zł tytułem odszkodowania za spowodowanie niedoboru w powierzonym mieniu. Pozwany Adam D. ponosił wspólną odpowiedzialność materialną z drugim pozwanym Sławomirem S., przy czym obaj odpowiadali w równych częściach. W stosunku do Sławomira S. powództwo zostało oddalone po uwzględnieniu zgłoszonego przez tego pozwanego zarzutu przedawnienia roszczeń. Sąd Rejonowy ustalił, że w stosunku do obu pozwanych roszczenie zostało zgłoszone po upływie rocznego terminu przedawnienia określonego w art. 291 § 2 k.p., jednakże pozwany Adam D. nie podniósł zarzutu przedawnienia, a sąd nie uwzględnia z urzędu przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy. W apelacji od tego wyroku pozwany Adam D. podniósł zarzut przedawnienia roszczeń, a ponadto zarzucił, że w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji przyłączył się do argumentów zgłaszanych przez pełnomocnika współpozwanego i nie będąc prawidłowo pouczony przez Sąd nie wiedział o tym, że powinien odrębnie zgłosić zarzuty. Oddalając apelację Sąd Okręgowy uznał, że pozwany w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji nie przedstawił swego stanowiska. Ponadto pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawiał się na rozprawy, zatem Sąd nie mógł udzielać mu odpowiednich wskazówek dopuszczalnych na gruncie art. 5 k.p.c. Sąd pierwszej instancji prawidłowo przytaczając orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r, III ZP 13/00, nie uwzględnił zarzutu przedawnienia w stosunku do Adama D., jako że w toku całego postępowania pozwany ten nie podniósł takiego zarzutu, a sąd nie jest uprawniony do działania z urzędu. Zarzut podniesiony dopiero w apelacji nie może być uwzględniony zgodnie z treścią art. 381 k.p.c. Pozwany miał pełną możliwość zgłaszania wniosków, zarzutów i dokonywania wszelkich dozwolonych prawnie czynności procesowych w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji i z prawa tego zrezygnował nie stawiając się na rozprawach. Sąd Okręgowy nie może w postępowaniu drugo instancyjnym uwzględnić zarzutów niepodniesionych przez stronę wcześniej na skutek jej zaniedbań.