Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 27 lutego 2003 r. sygn. III CZP 80/02

Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący)

Sędzia SN Stanisław Dąbrowski

Sędzia SN Józef Frąckowiak

Sędzia SN Jan Górowski

Sędzia SN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)

Sędzia SN Elżbieta Skowrońska-Bocian

Sędzia SN Mirosława Wysocka

Sąd Najwyższy na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 lutego 2003 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczyszyn, na skutek zagadnienia prawnego przedstawionego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego we wniosku z dnia 22 października 2002 r.:

„Czy odstąpienie na podstawie art. 491 § 1 k.c. lub art. 560 § 2 k.c. od umowy sprzedaży rzeczy ruchomej powoduje przejście jej własności z powrotem na zbywcę ?”

podjął uchwałę:

Odstąpienie od umowy sprzedaży rzeczy ruchomej na podstawie art. 491 § 1 oraz art. 560 § 2 k.c. powoduje przejście własności tej rzeczy z powrotem na zbywcę.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jedn. tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 13, poz. 48 ze zm.), którego odpowiednikiem jest art. 60 § 1 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U.Nr 240, poz. 2052), wystąpił z wnioskiem o rozpoznanie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego, powołując się na rozbieżności w orzecznictwie. Wskazał, że jednolita regulacja ustawowa dotycząca odstąpienia od umowy sprzedaży nieruchomości i rzeczy ruchomych oraz ugruntowane stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym odstąpienie od umowy sprzedaży nieruchomości nie przenosi jej własności z powrotem na zbywcę, mogłyby uzasadniać przyjęcie takiego samego skutku odstąpienia od umowy sprzedaży rzeczy ruchomych. Występujące różnice w uregulowaniu obrotu nieruchomościami i rzeczami ruchomymi oraz celowość uproszczenia obrotu ruchomościami i ułatwienia realizacji ustawowego prawa odstąpienia od umowy sprzedaży takich rzeczy, może jednak przemawiać za przyjęciem rzeczowego skutku odstąpienia od umowy sprzedaży rzeczy ruchomych, tym bardziej, że - w ocenie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego - argumenty natury prawnej, stanowiące podstawę przyjęcia obligacyjnego tylko skutku odstąpienia od umowy sprzedaży ruchomości, nie są dostatecznie przekonywające i nie podważają argumentów przemawiających za rzeczowym skutkiem tej czynności.